13.

'Chloe, ik heb echt geen zin in ke flauwe grappen.' de woorden drongen niet tot haar door. Ze zat helemaal in de knoop met haar gevoelens voor Tom, ze had een megakater en het liefst van al wilde ze terug in Tom zijn armen liggen en samen het ontbijt opeten. 'Liv...' Liv hoorde nu pas hoe gebroken de stem van haar zus klonk. Ze  kende haar zus door en door, goed genoeg om te weten hoe ze klonk als ze sterk wou lijken. 'Waar ben je?' Liv wist niets anders uit te brengen toen het eenmaal tot haar doordrong dat haar zus serieus was. 'Ga even zitten.' Tom fluisterde de woorden zacht en lief, bezorgd omdat Liv plots zo bleek zag. Wat was er gebeurd dat ze zo overstuur was geworden? Liv slikte en liep de kamer uit, ze moest even weg bij Tom. 'Wil je alsjeblieft zeggen wat er is?' Liv stond in de badkamer en keek naar spiegelbeeld, ze zag er bleek uit, moe en zwak. Zwak, zwak was een gevoel dat Liv verafschuwde, zwak zijn was niet voor haar weg gelegd. 'Ik kom meteen naar NY, zorg voor papa.' Liv beëindigde het gesprek en staarde gevoelloos naar het meisje in de spiegel. Chloe had snikkend verteld dat haar ouders een auto-ongeluk gehad hadden waarbij hun moeder opslag dood was. Een snelle en pijnloze dood, het was iets waar Liv mee kon leven. Hoezeer ze haar moeder soms verafschuwd had omwille van haar afstandelijkheid tegenover haar jongste dochter, toch zou Liv haar moeder niet willen zien lijden. Haar vader ook niet, maar ze moest wel aangezien hij in een koma lag. 'Liv?' Tom kwam de badkamer in en keek geschrokken naar de tranen in Liv haar ogen. Liv merkte zelf niet eens dat ze aan het huilen was, ze zat met haar gedachten in het verleden. Af en toe toonde haar moeder wel degelijk liefde, het was maar een zeldzaam moment maar ze waren er wel.

'Mama!' De kleine Liv liep met grote passen naar haar moeder met in haar hand een boeket van bloemen die ze zelf geplukt had. 'Voor mijn allerliefste mama!' Het kleine meisje ging op de schoot van haar moeder zitten. 'Vind je ze mooi?' Liv glimlachte lief en gaf de magrietjes die ze geplukt had in haar oma haar tuin aan haar mama. 'Ze zijn net zo mooi als jou.' Claire glimlachte en gaf haar dochter een kus op haar voorhoofd. Het was begin mei en heel de tuin stond in bloei, het gras zag geel van de bloemen die er in het wild groeide. Liv hield van de lente, het was er niet snikheet maar ook niet ijskoud en het belangrijkste van alles: er waren over bloemen, alles stond in de bloei. 'Wat zullen we vandaag gaan eten?' Claire keek haar dochter vragend aan terwijl ze het antwoord al wist. 'Pasta!' riep de zesjarige enthousiast uit wat ervoor zorgde dat haar moeder moest lachen. Niemand in de familie was een echte pasta eter maar iedereen wist dat Liv er gek op was. 'Kom, dan gaan we iets eten in de Pastabar.' Claire stond op en haar dochter volgde al snel haar voorbeeld. 'Mam, wanneer komt Chloe terug?' Liv miste haar zus niet, integendeel. Ze vond het fijn om haar ouders helemaal voor haar alleen te hebben. 'Je zus komt vrijdag terug.' Claire haar stem was gevuld met liefde voor haar oudste dochter. Ze zou alles voor haar oudste dochter doen, voor haar oogappel. Op momenten als deze, op moment waar Liv en Claire alleen samen waren, liet Claire zichzelf toe om van Liv te houden zonder zich schuldig te voelen. 'Mamsie, ik wil de pasta met 4 kazensaus, mag dat?' Claire glimlachte en knikte, ze maakte voor deze keer geen opmerking over de calorieën die erin zaten. Neen, voor deze keer wilde ze écht van Liv houden zonder zich schuldig te voelen tegenover haar echte dochter.

'Liv?' Tom klonk paniekerig, hij was het niet gewoon om met deze situatie om te gaan. Wie was het wel gewoon om een beeldschone vrouw te misbruiken, seks met haar te weigeren omdat je verliefd bent en vervolgens in slaap vallen met haar naakt in je armen? Alsof dat nog niet genoeg was, was de beeldschone vrouw ook nog eens in paniek naar de badkamer gelopen waar ze nu naar haar  spiegelbeeld stond te staren  met tranen on haar ogen. 'Ik lijk helemaal niet op mijn moeder, ik heb eigenlijk ook nooit op haar willen lijken.' mompelde liv zacht wat ervoot zorgde dat Tom het al helemaal niet snapte.  Liv haar stem klonk gebroken, voor even kon de zwakheid haar niets schelen, haar schuldgevoelens waren sterker. Ze voelde zich schuldig, schuldig omwille van haar afstandelijkheid tegenover haar moeder, schuldig omdat ze niet de spitse neus van haar moeder had geërfd, schuldig omdat ze niet had gedaan wat haar ouders van haar tvroegen maar het meest van al voelde ze zich schuldig omdat ze haar ouders nooit trots had gemaakt. 'Tom, ik moet onmiddellijk naar New York.' Liv haar stem klonk plotseling opmerkelijk rustiger, gekalmeerd en vastberaden. 'New York?' Tom snapte er niets meer van, wat was er gebeurd? Eerst mompelde Liv iets over een stomme grap, dan loopt ze weg waarna Tom haar huilend aantreft in de badkamer en nu moest ze plots naar New York? Liv knikte, ze moest en zou haar ouders alsnog trots maken. Haar moeder was net gestorven  maar Liv zou haar vader verzorgen, ze zou haar zus bijstaan en ze zou ervoor zorgen dat haar moeder de begrafenis kreeg die ze verdiende. Ja, ze ging haar ouders alsnog trots maken.