Chapter 16 ~ Sarah Johnson

'Dat meen je niet?' vroeg ik ongelovig. Dit kon het leger niet maken, ze had net haar vriend verloren en nu stuurde ze haar al weg. Verbijsterd keek ik Danielle aan die met een bezorgde blik haar schouders ophaalde. 'Wie heeft je dat gezegd?' vroeg ze en ging op de tafel voor Eleanor zitten. 'Ik heb een brief ontvangen,' Ze nam diep adem voor ze verder vertelde, 'Liam heeft het ondertekend.' stamelde ze van slag. Danielle liet haar hoofd hangen en mompelde iets onverstaanbaars. Ze plaatste haar handen op de bovenbenen van Eleanor. 'Ik ga met Liam praten en probeer er alles aan te doen zodat je hier kan blijven, maar ik kan niks beloven.' De glans in haar ogen viel niet te ontzien, ze had hoop te blijven.

'Ik ga naar huis, kijken hoe het met Harry is.' Ik had mijn hart gelucht tegen mijn vriendinnen over het feit dat hij er helemaal onderdoor zat en dat ik aangezien ik psychologe in opleiding was, geen idee had wat ik moest doen. Ik stond op en vouwde het dekentje, wat ik de hele avond over me had liggen, zorgvuldig op om het daarna weer op de bank te leggen. Eleanor nam mijn pols vast wat er voor zorgde dat ik haar aankeek. 'Zeg tegen Harry dat hij niet zo moet denken, dat had Louis nooit gewild.' Ik glimlachte zwakjes en bedankte haar, wetende dat Harry haar woorden nooit zou geloven. Ik maakte aanstalten te vertrekken toen Daphne opeens langs me stond. 'Ik loop even mee, als je het niet erg vindt?' nodigde ze zichzelf uit. 'Natuurlijk niet.' Ik nam afscheid van iedereen en verliet met Daphne de veranda.

Daphne behoorde nog niet zo lang tot onze vriendengroep, maar werd meteen geaccepteerd. Ze was de vrolijkheid zelve, altijd positief en dat bewonderde ik uitermate in haar, vooral omdat ik zelf niet zo was. Haar karakter was ook de oorzaak dat ik haar zo snel in vertrouwen nam. Ik vertelde haar zelfs over mijn problemen met Harry, mijn vader. Iets wat ik normaal nooit zou doen met iemand die ik pas een maand in mijn leven had. In stilte liepen we verder tot ze de stilte verbrak met een vraag die een lach op mijn gezicht toverde. 'Hoe heb je Harry ontmoet?'

'Mijn vriendin en ik waren op een feestje in de buurt. Veel zin om te gaan had ik niet vermits mijn toenmalige vriendin me altijd in de steek liet. Maar misschien was het die avond in mijn voordeel. Ik had nood aan wat sterke drank om de helse ruzie met mijn vader te vergeten. Zodra ik mijn drankje in mijn hand had, was mijn vriendin verdwenen en moest ik het me maar uitzoeken. Boos ging ik buiten op een bankje zitten en veel moest er niet meer tegen me gezegd worden of ik zou in huilen uitbarsten. Tot mijn grote ergernis kwam er een jongen langs me zitten. Ik schonk hem een dodelijk blik, maar in tegenstelling tot andere jongens was hij niet onder de indruk en bleef hij me gewoon aanstaren. Ik bekeek hem eens goed en zag dat hij van zichzelf wist dat hij knap was. 'Wat is je naam?' vroeg hij en als antwoord sloeg ik de pure Wodka die ik in mijn hand hield achterover. 'Voor mij een weet en voor jou een raadsel.' knipoogde ik en stond recht. Hij volgde meteen mijn voorbeeld. 'Als er ooit iets is, kun je mij bereiken.' zei hij, alsof hij doorhad dat ik in de knoop lag met mezelf, en duwde een papiertje in mijn hand. Ik keek naar de slordige nummers die het papiertje sierde en duwde het in mijn zak, niet van plan hem ooit te bellen.'

Daphne keek me geïnteresseerd aan. 'Maar je hebt hem gebeld?' Lachend wende ik mijn blik naar de grond. 'Ik woon nu toch bij hem, niet?' Dat zette haar aan het denken en keek me aan alsof ze een domme fout begaan had. 'Oh ja, dom van me.' verontschuldigde ze zich lachend. Ik had niet eens door dat we al voor mijn huis tot stilstand waren gekomen. 'Vertel me het verhaal maar een andere keer verder, ga maar lekker naar je vriend.' zei ze spottend en porde in mijn zij. 'Ja, misschien moet jij je positiviteit eens bij hem gaan brengen.' grapte ik. 'Hm, ik denk niet dat hij dat op prijs zal stellen.' Ik grinnikte. Dat zou hij inderdaad niet doen. 'Ik zie je morgen?' vroeg ik. Ze knikte en wou net de oprit aflopen tot een shot de lucht vulde. Mijn hart miste een slag en versteend bleef ik staan. Daphne kwam voor me staan, schudde me door elkaar en schreeuwde dingen naar me, maar ik hoorde niks. Langzaam kwam ik in beweging en verplaatste me richting het huis. Daphne trok aan mijn arm om me weg te houden, maar met een woest beweging schudde ik haar van me af.