004. Axelle Sophie Maene

We waren bijna aan het vliegveld. We konden niet stoppen met praten over hoe geweldig het zou worden. 'Binnen 5 minuten ongeveer zijn we op het vliegveld meisjes!', zei Megan. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht, Melissa en Emily begonnen met 2 te juichen, en al snel deden we allemaal mee. Als we geparkeerd hadden op de parking van het vliegveld, namen we al onze tassen eruit en zeiden we allemaal dag tegen Megan. Chloé bleef haar moeder maar knuffelen tot Melissa er genoeg van kreeg. 'Chloé, seffens zijn we nog te laat en missen we het vliegtuig.' zei ze geërgerd. Chloé zuchtte en Megan lachte. 'Het zijn maar 2 maanden. Als je ginder gaat studeren zal het langer duren voor we elkaar zien hoor meisje.' zei Megan. 'Oké, doei mam.' zei Chloé. 'Voorzichtig hé meisjes, en veel plezier!' antwoordde ze en ze stapte haar auto weer in. 'Komaan dat kan een beetje sneller!' riep Melissa van een afstandje. 'Ooh, komaan Mel! We hebben nog een kwartier.' riep Emily terug. Ik versnelde mijn pas en ging naast Melissa lopen. 'Je moet niet zo zenuwachtig zijn! We zijn heus niet te laat!' zei ik tegen haar. 'Ik weet het, maar je weet dat ik er niet tegen kan.' antwoordde ze. Inderdaad, op dat vlak was Melissa het ergste. Ze was bijna nooit te laat, en zeker niet als ze een vliegtuig, bus, trein of tram moest nemen. We waren ondertussen aan de ingang en wachten op de rest. Melissa stond te springen van de zenuwen. Omdat ik daar niet tegen kon, liet ik al mijn tassen vallen en sprong op haar rug. 'Stop met springen!' riep ik in haar oor. Maar omdat ze haar tassen vast had toen ik sprong, verloor ze haar evenwicht en velen we beiden op de grond. 'Auw.' hoorde ik Melissa kreunen. 'Eigen schuld moet je maar niet je evenwicht verliezen. Ik ben zacht gevallen hoor!' lachte ik. 'Axelle, lachen!' hoorde ik Amelia roepen. Ik keek op en lachte al mijn tanden bloot. Die kwam op twitter dat wist ik nu al. Ik stond recht en Melissa bleef liggen. 'Komaan Mel, straks missen we het vliegtuig nog!' riep Chloé nep gehaast. Melissa stond als een speer recht. 'Waar wachten we nog op?' riep ze ineens. Ik begon terug te lachen. 'Stresskip dat je bent.' zei Emily toen ze naar de balie stapte om in te checken. Ik liep naar de balie naast haar, waar geen volk stond en checkte in.

I hope everything is gonna be allright.

Een vraagje: hebben jullie liever dat de conversaties in Engeland in het Engels zijn of in het Nederlands? It's your choice, I don't mind!