006

we zaten op de fiets richting mijn huis, en ik had gedacht dat er ongemakkelijke stiltes zouden vallen. maar integendeel, ik had andy nog nooit zo vrolijk en veel horen praten. het maakte me gelukkig. alles aan andy maakte me gelukkig. 'hier links'.
we hoefden nog maar een paar straten en we waren thuis. terwijl ik diep in gedachte was verzonken over 'mijn belofte' praatte andy rustig verder. 'zijn we er al?' 'ja het is hier, kom'. ik lachte bemoedigend naar hem. hij was waarscheinlijk nog nooit bij iemand thuis geweest. ik nam me voor het hem zo gemakkelijk mogelijk te maken.
'je kan je fiets hier zetten'

we liepen samen naar de deur toe, en ik besefte dat ik mijn huissleutels binnen had gelegd. domdomdomdomdom. 'fuck'
andy kijkt verschrikt op, en ik besef dat ik best wel boos klonk.
ik herstel me en zeg lief 'mijn huissleutels liggen binnen' 'oh okee'zegt hij en hij lacht voorzichtig.
ik tik op t raam en zie mijn moeder al verschijnen. ze maakt de deur open, en daar staat mijn moeder. fel blauwe ogen, en mooi donker bruin haar dat tot haar schouders kwomt. ze lijkt best wel op mij. ik had fel blauwe ogen, zelfde volle lippen, en lange wimpers. alleen had ik zwart lang haar, met slag. het zwarte haar had ik van mijn vader, zei mijn moeder altijd. mijn vader...
ik schrok op uit mijn gedachten en zag mijn mijn moeder andy gerustellend naar binnen lijdde. ik ging erachteraan.
'mam, wij gaan naar mijn kamer' 'is goed schat, eet andy mee?'
'andy blijf je bij ons eten?' andy schrok van mijn vraag leek. 'haha rustig maar we vergiftigen je niet' andy lachte en zei 'ja is goed'.

die middag had ik de middag van mijn leven, alleen met andy. het was alsof ik droomde. het was geweldig. daarna de avond van mijn leven. en wat er gebeurde, het was magisch. in de avond, ga ik daar zeker nog over dromen.