Hoofdstuk 23

‘Fredd’, hoorde ik George achter me fluisteren. ‘Kijk, chocokikkers zullen die gaan jatten’? ‘CHOCOKIKKEERS’, schreeuwde Fred op zijn beurt. Hij sprintte naar de bak op tafel, gristte hem van de tafel en plofte zowat op mijn schoot, op de bank. George daarin tegen, trok me overeind, zodat hij naast Fred kon zitten. ‘Zeg vreetzak’, zei ik tegen George, ‘prima dat je ze opeet, maar ik wil daar wel weer zitten’. ‘Mag niet’, zei George, met zijn mond vol chocokikkers. ‘Jammer voor jou’, antwoordde ik’, kom ik wel op schoot’. Na dat gezegd te hebben, pakte ik de doos uit zijn handen en plofte op zijn schoot. ‘Nu blij’? Vroeg ik. ‘Nee’, zeiden Fred en George, ‘Je pakt onze kikkers af’. ‘Mijn kikkers’, verbeterde ik hem. Ik pakte er twee en propte die met grof geweld bij Fred en George in hun mond. ‘Zo hier een kikker, nu je mond houden’. Ron, die inmiddels de eerste doos al op had, wurmde zich tussen, Fred en George in en begon mee te eten aan de tweede doos. De vreetzak. Nog geen 5 minuten later, hadden Fred, George en Ron, hoe kon het ook anders, zich helemaal vol gegeten en waren de 2 dozen op. ‘Zo’, zei ik, ‘ben ik daar ook weer vanaf’. ‘Hoe kan het’? Vroeg Fred’, dat die kikkers, na twee dagen al niet op waren’? ‘Omdat’.. Begon ik, maar Hermelien onderbrak me. ‘Omdat’, maakte ze mijn zin af. ‘Luce, niet zo’n ontzettende vreetzak als jullie is’. ‘Auchh’, zei ik, ‘die was goed’. Iedereen, behalve ik keek Hermelien verbaast aan. Ik wist dat Hermelien heus wel eens iets gemeens kon zeggen. Hun dus niet, was dat even leuk. ‘Jullie kijken alsof je een spook hebt gezien’, grapte ik, ‘zou wel kunnen aangezien er hier er veel zijn’. Daardoor leken ze weer een beetje, bij zinnen te komen. ‘Harry, Lucinda’, zei de stem van Olivier Plank. Ik en Harry, keken tegelijk om en zeiden; ‘ja’? In koor. Fred en George, keken elkaar aan, maar Olivier leek niks te merken. Onverstoord ging hij verder. ‘Zaterdag om 7 uur is onze eerste zwerkbaltraining, dus dat geld ook voor jullie’, hij keek Fred en George aan. ‘We zullen er zijn’, zeiden Harry en ik, in koor alweer. ‘Oja’, zei Olivier voor hij vertrok. ‘Na de kerst is onze eerste wedstrijd. Hij trok een zuur gezicht. ‘Wat is er’, begon ik. ‘Olivier’? Maakte Harry mijn zin af. ‘Tegen wie spelen we dan’? Vroegen we samen. Dit keer keek Olivier verbaast, maar zei niks. ‘Zwadderich’. ‘Tam, tam, tam’, zeiden Harry en ik. We grijnsden naar elkaar. ‘Oké dan’, zei Plank en hij schudde zijn hoofd alsof hij alles weer op een rijtje wilde krijgen. ‘Zaterdag 7 uur’, daarna vertrok hij. ‘Wat is hier nou weer aan de hand’? Vroeg Ron en hij keek ons verbaast aan. Fred en George, zaten druk te fluisteren. Waarover? Geen idee. Ook Hermelien, keek verbaast. ‘Wij, zeiden Fred en George, ‘hebben zo’n vermoeden, dat hier telepathie is’.. Fred keek geshockt. ‘George’, zei hij, ‘strak.. Straks worden ze net zo erg als ons’! ‘Ook George keek nu geshockt. ‘Neeeee’! schreeuwden ze tegelijk. Ze renden, gillend als kleine 4 jarige meisjes, naar de jongenszaal. ‘Vage personen’, zeiden ik en Harry. We hoorden nog een laatste, hoge meisjesachtige gil die alleen, maar van George kon zijn. De idioot.