09.

Zayn POV

Het appartement zag er van de buitenkant er wel mooi uit. We gingen naar binnen en meteen ging ze naar de trap. ‘Euhm, de hoeveelste verdieping woon je? Ik heb geen zin om acht verdiepingen met de trap te gaan,’ zei ik lachend. Tja, ik ben nogal een lui geval. ‘Ik woon op de zesde verdieping,’ zei ze. Mijn mond viel bijna open. Moest ik nu echt zes verdiepingen met de trap doen? ‘Dit meen je niet?’ zei ik verbaasd. Ze knikte. ‘Hup hup, je zult wel met de trap moeten. De lift is kapot,’ zei ze. Ik zuchtte. Wat was ik blij toen de grote zes in beeld kwam. ‘Oh, god! Moet je dit elke dag doen?’ zei ik buiten adem. Ze schudde haar hoofd. ‘De lift is sinds gisteren pas kapot,’ zei ze. ‘Hoe kun je nog normaal praten? Ik kan amper normaal ademhalen!’ zei ik met een knalrood hoofd van de inspanning. Ze haalde haar schouders op en ging toen verder. We stopten voor de deur met huisnummer ’69’ over. Spontaan begon ik te lachen. Ze keek me verbaasd aan. ‘Wat?’ Ik schudde mijn hoofd. Ze moest eens weten… In plaats van de sleutel te nemen, klopte ze op de deur. En ja hoor, even later deed Stephanie open. Ze keek me glimlachend aan, waardoor ik mijn hoofd afwende. Ik voelde hoe ik knalrood werd. We liepen naar binnen. We kwamen uit in de woonkamer, die niet echt groot was. ‘Iets drinken?’ vroeg Rose. Ik knikte. ‘Doe alsof je thuis bent,’ riep ze nog vanuit de keuken. Ik ging op de sofa zitten en wachtte tot Rose terug kwam. Stephanie stond tegen de muur geleund met haar armen over elkaar terwijl ze lachend naar me keek. Ik begon me wat ongemakkelijk te voelen. ‘Euhm, jij was Stephanie, toch?’ vroeg ik dan maar, in de hoop dat ze zou stoppen met staren. Ze knikte en ging tegenover mij zitten. ‘Jij was Zayn, toch?’ zei ze nog steeds met een glimlach. Ik knikte langzaam. Het was weer een tijdje stil en ik zag haar nog steeds naar mij kijken. Wat was ik blij toen ik Rose met drie glazen cola zag terugkomen. Het was toen vooral Rose die aan het woord was. Ik probeerde te luisteren naar wat ze zei, maar het lukte niet echt omdat Rose bleef staren. ‘Zayn? Zayn! Hallo?’ zei Rose plotseling. Ik was al de hele tijd naar mijn glas cola in mijn handen aan het staren. ‘Euhm, sorry, wat?’ vroeg ik. Ze begon te lachen. ‘Je bent er precies ook niet echt bij vandaag,’ zei ze met een knipoog. Ik lachte maar wat mee. ‘Zeg Zayn, heb jij toevallig een vriendin?’ vroeg Stephanie plotseling. Ze had de hele tijd nog niets gezegd. Waarom vroeg ze dat nu zo plotseling?