Discussions

Een heldere, gespannen stem klonk vanuit de salon van Villa Malfidus.
“…vanavond dus,” klonk een mannenstem.
“Lucius, moet het echt hiér?” zei een blonde vrouw met een bleke huid zacht. Haar lippen waren samengeknepen tot een dunne, rechte streep.
“Je weet dat ik zijn bevelen niet kan ondermijnen of enigszins verhelpen, dat weet je,” sprak de man naast haar.
Het koppel zat in twee comfortabele eetkamerstoelen aan een lange, rijk gedetailleerde tafel. De vrouw zuchtte en keek Lucius smekend aan.
“Alsjeblieft, denk aan Draco, kun je je taak niet onopgemerkt ergens anders volbrengen?”
“Narcissa, ik zeg het je nog één keer,” Lucius’ stem begon nu een tikje geërgerd te klinken, “de wil van de Heer van het Duister is wet, punt.” Narcissa keek haar man inmiddels woedend aan. “Geef je dan werkelijk niets om je zoon? Gaat zijn welzijn je niet aan? Hij is nog een jongen Lucius!” Fel keek ze hem aan. “Ik vind absoluut niet dat hij dat soort dingen te zien hoort te krijgen of nog enigszins hoeft te vermoeden, en al helemaal niet dat zijn vader zoiets doet.”
Haar blauwe ogen boorden zich in zijn kille, grijze ogen, waar geen greintje emotie in te zien was.
“Het gebeurt hier, ik zie geen andere mogelijkheid, en daarmee klaar,” Lucius deed een verwoede poging de discussie af te ronden.
Na een hooghartige blik op Lucius te hebben geworpen stond Narcissa op en liep ze met snelle passen de salon uit.
“Ik ben hier nog niet klaar mee,” zei ze voordat ze de massief houten deur achter zich dichtsloeg.
Wat het koppel echter niet gemerkt had, was dat hun zoon, Draco Malfidus, hun gesprek nauwlettend had gevolgd. Gehurkt, met zijn oor tegen het sleutelgat gedrukt om geen woord te missen. Toen hij het nijdige getik van hakken zijn kant op hoorde komen kwam Draco razendsnel overeind en snelde naar de grote trap in de hal, om vervolgens naar zijn kamer te gaan.