Chapter 34

POV ; Carly Car Miller.

De nacht was aangebroken, en samen stonden we in Michael’s kamer. “Goed,” zegt Dean als hij de camera checkt, “Deze heeft nachtvisie zodat alles duidelijk blijft.” “Wat moet ik doen?” vraagt Michael, als hij in bed ligt, en ik het deken over hem heb gedaan. “Blijf onder de dekens liggen.” Antwoord Dean, terwijl hij op de rand van Michael’s bed ga zitten. “En wat als het komt?” “Wij zullen hiernaast zitten met wapens. Dus als wij binnenvallen, wil ik dat je zo vlug mogelijk onder het bed ga liggen.” “Wat als je mij perongeluk raakt?” “Welnee,” zeg ik dan, “we zijn goede schutters.” “Ja. We schieten pas als je onder het bed ligt.” Glimlacht Kat naar hem. “Ooit een schot gehoord?” vraagt Dean hem. “Zoals in de film?” “Het zal veel luider klinken. Maar ja, zoals in de film.” “Blijf gewoon onder het bed liggen, bedek je oren, en kom pas tevoorschijn als wij het zeggen, begrepen?” glimlach ik naar Michael. Twijfelend knikt hij. “Zeker dat je dit wel wil doen?” vraagt Dean hem als hij zijn twijfelende blik ziet, “Het hoeft niet hoor. Ik word echt niet boos.” “Nee, het gaat wel. Schiet me alleen niet neer.” Even grinnik ik om Michael’s woorden. “We laten je niets overkomen, Michael. Dat beloven we.” Zegt Kat. “Goed!” zeg ik en klap in mijn handen, “alles is gereed voor gebruik.” “Michael, we zitten hiernaast oke? We zien alles gebeuren. Het kan niet mislopen. Het enigste wat je moet doen is liggen en niet bewegen, tot dat wij binnenkomen.” Knikt Kat naar hem. “Succes.” Mompel ik, en loop naar de kamer hiernaast. Zuchtend ga ik op het bed zitten dat daar staat. “Arm joch.” Mompel ik. “Hoezo dat nou weer?” vraagt Kat aan me. “Dat hij dit moet doen… Op deze leeftijd.” Zeg ik en laat me achterover vallen, zodat ik op het bed lig.

Die heletijd bleef het stil, totdat Dean vroeg hoelaat het is. “Drie uur.” Antwoord Sam. “Zeker dat stalen kogels zullen werken?” vraagt Kat aan Dean, terwijl ze een kogel grondig bekijkt. “Ingewijde stalen kogels. Ja, die gebruikte mijn vader ook.”. Zuchtend ga ik recht zitten, en kijk mijn geweer nog eens na. “Waarom duurt het zolang?” mopper ik, en ga naast Sam zitten voor de laptop. “Wat is dat?” vraag ik, als ik naar een heel vreemd uitziende tak wijs op het scherm. Ik zie Dean’s ogen wijder worden.