~4

Ik begin best wel nerveus te worden als de rij korter en korter wordt en we steeds dichterbij de karretjes komen.
Het gegil van de mensen die erin zitten wordt overstemd door duistere muziek die op de achtergrond speelt.
De mensen die uit de karretjes stappen wankelen op hun voeten als ze zich naar de uitgang begeven.
"Ik wil niet meer." Fluister ik Emeley toe die de hand van Jason vasthoudt.
"Het lukt je wel." Glimlacht ze naar mij."Als je er eenmaal weer uit bent heb je het gevoel dat je iets hebt overwonnen, geloof mij maar."
Ik begrijp niet hoe in een achtbaan gaan mijn angst voor hoogtes kan overwinnen, maar het was goed bedoeld.
De achtbaankarretjes komen weer terug het overdekte gedeelte in en wij zijn nu aan de beurt om in te stappen.
Ik loop snel naar Somaya, "Wij gaan toch wel samen hé?"
Ze kijkt mij met spijt aan."Ik heb eigenlijk beloofd dat ik met Mike zou gaan. Probeer Emeley anders."
Ik rol met mijn ogen.
"Denk je echt dat ik Emeley kan overhalen zich maar een minuut los te trekken van Jason?"
Daar moet ze van lachen.
"Je kunt altijd naast iemand anders gaan zitten?" Vraagt ze mij half terwijl ze in het karretje stapt na Mike.
Ik kijk naar de nog open plaatsen in de karretjes en tot mijn grote spijt zie ik er nog maar één.
Minimaal 7 zitplekken verwijderd van mijn vrienden en naast een jongen van ongeveer mijn leeftijd die straks waarschijnlijk hoopt dat hij nooit meer mijn gegil zal hoeven aanhoren..
You got to be kidding me.