Uitleg

Ik opende mijn ogen en wist even niet waar ik was. Toen herkende ik de kamer als Scots slaapkamer uit mijn droom. Ik ging overeind zitten en zag dat ik een veel te groot shirt aan had. Mijn ogen dwaalde door de kamer en bleven hangen bij Scot die met zijn handen in zijn haar op een stoel zat. Zou hij door hebben dat ik al wakker..?
'Iza het spijt me zo,' fluisterde hij zachtjes. 'Ik wilde je er buiten houden. Je beschermen, maar...' Ik verstijfde toen hij begon te praten.
'Wat ben je?' vroeg ik zachtjes. 'Wat is het licht? Hoe... wat... ik...' Scot liep naar me toe, maar ik deinsde achteruit. 'Niet doen.' Hij pakte zachtjes mijn handen beet en kuste ze.
'Ik denk niet dat ik de persoon ben om je alles uit te leggen,' fluisterde hij. 'Je broer...'
'Nee, ik wil het nu weten,' zei ik terwijl ik mijn handen terug trok en de tranen van mijn wangen veegde. Waarom huilde ik in godsnaam?
'Iza,' fluisterde Scot gekweld. 'Zou je iets voor me willen doen? Zou je me iets willen beloven?'
'Hoe kan je zo iets nu van me vragen?' vroeg ik terwijl er nieuwe tranen over mijn wangen liepen. Hij veegde ze weg.
'Laat me alles vertellen,' fluisterde hij. 'Laat me eerst alles vertellen en beslis daarna of je terug wilt naar Frankrijk.'
'Terug naar Frankrijk?' vroeg ik mijn stem schoot een octaaf om hoog. 'Waarom zou ik ooit...'
'Het begon allemaal heel lang geleden,' begon Scot dwars door mijn stem heen. 'De mensen waren nog geen mensen. Het waren nog een soort aapwezens. In een nacht viel er een ster op komeet op aarde neer die dat veranderde. De komeet creëerde een soort tweede dimensie op aarde, een tweede werkelijkheid. Op de plek waar de ster viel ontstond een vuur, maar het vuur is niet op aarde...'
'Maar jij zei,' begon ik.
'Het vuur is niet op ons deel van de aarde het is in de "andere" wereld. In de andere werkelijkheid,' zei Scot. 'Kan je me nog volgen?'
'Een beetje,' zei ik.
'De wereld waar het vuur zich in bevind is een soort droom wereld,' zei Scot. 'Mensen gaan er heen in hun dromen en keren terug in onze wereld als ze wakker worden. Via de slaap kan je dus reizen naar de andere wereld. De andere wereld is niet alleen voor dromen de doden leven er ook. Het is een soort hemel.'
'Vandaar dat ik Kelly in mijn droom tegen kwam,' zei ik. 'We waren beide in die andere wereld.'
'Nee, zo werkt het niet,' zei Scot. 'Maar je kwam haar in je droom...'
'Heb je pen en papier?' vroeg ik. Scot stond op en kwam even later terug. Ik tekende het teken dat ze in mijn droom had laten zien. 'Ze toonde dit mij. Ze kerfde het in een boom.'
'Het is het teken van het vuur,' zei Scot. 'Maar dat is nu niet belangrijk.' Hij legde het papier weg. 'Tussen de twee werelden was ook een poort. Zo kon je de wereld van de droom betreden zonder te slapen. Een vrouw maakte een dolk waarin ze het vuur kon opsluiten en zo het vuur uit de droom wereld mee kon nemen.'
'Waarom zou je dat doen?' vroeg ik verbaasd.
'De gene die het vuur bezit heeft bezit over alle dromen en ambities van de mensheid. Als je het vuur in de dolk stopt en de dolk bij je draagt dan ben jij de enige die nog dromen en ambitie hebt en de mens kan je laten geloven dat de enige droom die hij heeft is jou te volgen en te dienen. De ultieme slaaf, want ze willen doen wat jij wilt dat ze doen,' legde Scot uit. 'Ze was slim de vrouw alleen nogal stuntelig en ze liet de dolk kapot vallen. De mens kreeg zijn dromen en ambities terug en vijf kinderen brachten het vuur terug naar waar het hoorde. Zij werden de eerste wachters van het vuur. De poort tussen de twee werelden ging nog maar een richting op. Je kon de wereld van het vuur in, maar je kan er niet meer uit. Alleen de wachters kunnen beide wegen gaan. Het vuur gaf de wachters krachten zodat ze haar goed konden beschermen. Over de jaren zijn er honderden wachters geweest die over het vuur waakte. Vandaag de dag zijn er nog 4. Kelly was er ook een maar ze stierf. Ze werd gemarteld in de hoop dat ze de locatie van de poort zou vertellen. Ze weigerde en werd gedood. Voor mijn ogen neer gestoken.' Ik pakte voorzichtig Scots hand en streelde die.
'Wat is het licht?' vroeg ik zachtjes.
'Dat is iets bijzonders,' zei Scot. 'De mens word een slaaf als het vuur uit de andere wereld verdwijnt. De wachters sterven als dat gebeurd. Behalve als zij hun licht hebben gevonden. Het licht is hun vuur. Het is waarschijnlijk een soort extra bescherming, want zo kan een wachter die zijn licht gevonden heeft door vechten als het vuur niet meer in de andere wereld is.'
'Maar het licht is dan wel een slaaf,' zei ik zachtjes.
'En de wachter zal er alles aan doen om er voor te zorgen dat hij haar of hem terug krijgt,' zei Scot. 'Ik was Kellys licht. Ze kon mensen "opsluiten", ze maakte ze onzichtbaar en zorgde dat ze zich niet konden bewegen en niets konden zeggen. Dat deed ze ook bij mij toen de mensen die naar de poord zochten ons vonden. Toen ze stierf werd ik weer zichtbaar, was ik weer bevrijd. Ik had haar kunnen redden als ze niet zo koppig was geweest om mij te willen beschermen.'
'Het licht is zoiets als ware liefde?' vroeg ik.
'Nee, het is niet iets als ware liefde het is veel en veel sterker,' zei Scot. 'Iedere wachter heeft het zelfde gevoel voordat we ons licht tegenkomen. We dromen, ontmoeten ons licht in onze dromen en de volgende ochtend worden we wakker en kunnen we ons niets herinneren, maar we missen wel iets. We missen altijd wat, vanaf het moment dat je wachter word. Er is iets niet in je leven dat je nodig hebt, maar je weet niet wat het is of waar het is. Je wilt heel de wereld over zoeken, onder iedere steen kijken, naar iedere plaats gaan om te kijken of het daar is.'
'Een vrouw daar, Veronica, ze zei dat ik een licht was,' zei ik voorzichtig.
'Dat ben je ook Iza,' fluisterde Scot zachtjes. 'Je bent mijn licht.'