Living forever 20.2

Nathan
Ik keek verbaasd naar de bol.
‘Er zijn elfen in de buurt,’ zei ik verbaasd.
‘Niet zomaar in de buurt,’ klonk een stem. Ik keek verbaasd op. ‘We zijn hier, Nathan.’ De elf liet een zelfde soort bol zien. ‘Maar het wemelt hier van de engelen, dus we kunnen beter snel gaan.’ Verbaasd volgde we de elf.
‘Mogen we je naam weten?’ vroeg Jay.
‘Berk,’ zei hij glimlachend. ‘Hoe hard kunnen jullie rennen?’
‘Hoezo?’ vroeg ik. Achter ons dook het licht van een engelen Aura op.
‘Hard,’ zei Tom. ‘We kunnen heel hard rennen.’ En we gingen er met zijn allen heel hard vandoor.

‘Waar zijn we?’ riep Max uit.
‘We zijn er bijna!’ riep Berk terug.
‘Waar is bijna?’ vroeg Max.
‘Hier,’ zei Berk en we zakten met zijn allen door de grond. Ik verwachte dat we met een smak op de grond terecht zouden komen, maar we vielen op een soort kussen.
‘Berk wat breng je hier?’ riep een vrouw geschrokken. ‘Een gevallen engel, een weerwolf, een vampier, een heks… Max George?’
‘Hi Trudy,’ zei Max terwijl hij rustig uit het kussen klom. ‘Laat me je voorstellen. Jongens dit is Trudy. Trudy dit zijn Tom, Jay, Siva en Nathan.’ Hij legde extra nadruk op mijn naam. Ze liep op me af en glimlachte.
‘Welkom thuis Nathan,’ zei ze zachtjes.