49: veelte moe

Ik ging naast Niall op de bank zitten en merkte dat ik wel erg moe was. "gelukkig heb ik nog een paar daagjes vrij voordat ik weer aan het werk moet, ik ben kapot" zuchtte ik, "ik denk dat het voor ons allemaal geld, ik zal blij zijn als we vakantie hebben" zei Lou. "Liesje, jij zou toch mee gaan met ons?" vroeg Harry, "ja Hazje, dat verzon Lou gister" lachte ik. 
Ik kreeg te horen dat we naar Verschillende plaatsen gingen omdat we op die manier minder last zouden hebben van de fans, maar was te moe om te reageren. Mijn ogen vielen bijna dicht toen er ineens een bord met een warm broodje erop voor mijn neus gehouden werd, "thanks Li" zei ik toen ik het bord aanpakte. "wat was jullie planning voor vandaag?" vroeg ik de jongens, "helemaal niks doen" zei Zayn, "oh dat moet ik ook doen, is het goed als ik het met jullie samen doe?" vroeg ik weer, "dat is vanzelfsprekend toch" lachte Niall. 

Een paar uur later zaten we nog steeds op de bank, niemand was nog opgestaan. Ik leunde tegen Niall aan en zat, lag zowat eigenlijk, wel lekker, tot ik op moest staan om naar de wc te gaan. Ik zuchtte diep, stond op en slofte naar de wc, ik slofte weer terug en ging weer op dezelfde manier op de bank zitten. "je bent echt moe hè?" vroeg Liam, "ja, ben echt toe aan vakantie" antwoordde ik. "dat je sowieso zo lang volhoudt" zei Zayn, "ja maar veel langer houd ik het niet vol" mompelde ik. 
Het gerammel van Niall's maag doorbrak de stilte, Niall werd rood en ik schoot in de lach, de andere schoten ook in de lach toen ook mijn maag besloot herrie te maken. "ik denk dat het lunchtijd is" lachte Niall en ook de andere stemde in.
Een paar minuten later zaten we allemaal aan de eettafel aan een boterham, we waren, vanwege de vermoeidheid, allemaal erg rustig en stil. We keken elkaar een beetje aan met een blik van; het is wel erg stil, zeg jij eens iets want ik ben te moe. 
Ja die blik bestaat, het klinkt raar maar als je hem ziet dan herken je hem zeker wel. Toen niemand iets zei probeerde ik iets te verzinnen, maar mijn hersenen werkten niet mee. "wat kijk je bedenkelijk" zei Liam, "m'n hersens staan uit" mompelde ik grinnikend. "wat probeerde je dan?" vroeg Louis, "de stilte doorbreken, maar als ik had geweten dat daar alleen een vage blik voor nodig was had ik niet eens moeite gedaan om na te denken" zei ik. De jongens schoten in de lach en er kwam iets van een gesprek opgang, daar was ik erg blij om want als het zo stil was gebleven zou ik zeker in slaap gevallen zijn.