Living forever 19.1

Siva

Ik keek de man stom verbaasd aan.
'Wie ben jij?' vroeg ik.
'Siva?' vroeg de man. 'Jij bent het toch?' Ik knikte. 'Ik dacht dat je dood was. Gestorven in de grote oorlog.'
'Welke oorlog? De tweede wereld oorlog? De eerste? Waar heb je het over?' vroeg ik verbaasd.
'Wat herinner je je nog?' vroeg de man. 'Herinner je mij nog?'
'Nee, ik ken je niet!' riep ik uit.
'Jongens het ijs begint te smelten!' riep Nathan. Hij greep me beet en sleurde mij en de man van het meer af.
'Bevroren!' zei de man. 'Ze hebben je gevonden! Ik heb ze hier naar toe geleid. Siva het spijt me zo!'
'Waar heb je het over?' vroeg Tom. 'Svia, waar heeft hij het over?'
'Ik weet het niet! Ik weet het niet! Ik begrijp het ook niet!' riep ik in paniek uit.
'Het maakt me niet uit, maar ik ben hier weg!' riep de man uit en het volgende moment was hij gewoon weg, verdwenen. We keken elkaar stom verbaasd aan.
'Siva,' klonk een stem. 'Je hebt je orders genegeerd. Je aan de verkeerde kant geschaard. Maak je klaar om je straf te ontvangen.'
'Waar hebben jullie het in godsnaam over!' riep ik uit.
'Ik denk dat ik het met die vage man die uit de hemel viel eens ben,' zei Nathan. 'Weg gaan klinkt heel verstandig.'
'Er is nergens waar je heen kunt vluchten,' ging de stem door. Het galmde om ons heen alsof het geen lichaam had. 'We zullen je altijd vinden, Siva.' In de verte kwam ineens een fel licht.
'Wat is dat?' vroeg Jay. Max viel op zijn knieen en greep naar zijn hart. Ik greep hem beed toen hij om leek te vallen. De aderen onder zijn huid kleurde zwart.
'Siva,' fluisterde Max zachtjes. 'Ik weet wat je bent.' Ik keek hem stom verbaasd aan terwijl hij bloed ophoeste. 'En je moet heel hard gaan rennen.' Ik bleef hem vast houden. 'NU!' Tom greep me beed en sleurde me me mee. Nathan knielde naast Max neer.
'Ga Siva!' riep hij. Ik draaide me om en rende met Tom mee. Het licht bleef ons achter volgen en begon ons langzaam in te halen.
'Het heeft geen zin Tom!' riep ik. 'Hoe blijven we ze in godsnaam voor?'
'Waag het niet om de naam van de vader te noemen!' bulderde de stem. 'Je bent het niet waart verdoemde. Stop met vluchten en bereid je voor op je straf.'
'Maar waarom word ik gestraft?!' brulde ik nu woedend. Het licht omringde ons sloot ons in. 'Ik weet niets eens wat jullie zijn! Ik weet niet eens wat ik zelf ben! Ik weet niets over een grote oorlog waar ik zogenaamd in stierf! Waar gaat dit over?!' Uit het licht stapte twaalf volmaakte wezens. Ze waren geen mensen. In hun handen droegen ze zwaarden gemaakt van vuur, de kleding die ze droegen was wit. Hun gezichten straalde licht uit en ik voelde me lelijk en vies bij zoveel schoonheid.
'Wat ben ik?' vroeg ik zachtjes. 'Wie ben ik?'
'Straf hem,' zei de vrouw die voorop stond. Ineens begon het te regenen en uit de enorme onweerswolken schoten bliksem schichten. 'Wacht!' riep de vrouw. 'Ik begrijp het niet. Waarom zou hij gespaard mogen blijven. na alles wat hij gedaan heeft.'
'Wat heb ik dan gedaan?' riep ik uit.
'Volgens mij is het een goed moment om je mond te houden,' siste Tom naast me.

Nu een idee wat Siva is? Jullie kunnen niets met wezens die uit de lucht vallen, dat hij verdoemde genoemd word door wezens die licht uit stralen? Een heks met duistere magie die niet tegen die wezens van het licht kunnen? Dit is de laatste kans om te raden...