028

Mai lag nog steeds op de grond en snel pakte ik haar i-pod. Ik zette een klassiek liedje op en ging balletten. Helaas kan ik er niets van en begonnen we keihard te lachen. Mai begon vrolijk mee te doen en we lagen na twee minuten kapot te gaan op de grond. 'Laten we dat maar niet meer doen.' zei ze en greep naar haar buik. 'Ik heb buikpijn van het lachen.' zei ze en veegde haar gezicht droog van lachtranen. We kwamen even tot rust en gingen daarna weer verder met dansen. We dachten even na en besloten toen een hele leuke dans te doen. 'Wow dat was geweldig!' zei Katherine ineens toen we klaar waren. Ik keek haar raar aan en ging op de bank zitten. Ze kwam naast me zitten en sloeg een arm om me heen. Ik keek nors vooruit. Die moest vast wat van me hebben. 'Waar heb je dat geleerd?' vroeg ze met een hoge stem. 'Op de dansschool.' zei ik. Het was stil. 'Wat moet je van me?' 'Hoe weet je dat ik iets van je nodig heb?' vroeg ze en keek me dom aan. 'Ik ben niet dom hoor. Waarom zou je anders aardig doen?' 'Mm. Daar heb je een punt.' zei ze en deed alsof ze nadacht. 'Dus. Wat is er?' vroeg ik ongeduldig. 'Nou jij hebt contact met Liam hè?' Wat? Snel stond ik op en stak mijn handen in de lucht. 'Ik ga niet voor je zorgen dat hij met je gaat praten. Dat doe ik mezelf en hem niet aan.' zei ik snel en liep de kamer uit. 'Maar waarom niet?' vroeg ze poeslief en liep me achterna. 'Je verdient hem niet. En je doet ook nooit iets voor mij.' zei ik en haalde mijn schouders op. 'Maar.' probeerde ze en keek me smekend aan. 'Oké!' riep ik. 'Waarom ben ik zo aardig?' mompelde ik en ging op zoek naar Liam.