Ontvoerd

Iza

Mijn hoofd knalde zo’n beetje uit elkaar van de hoofdpijn, mijn nek was stijf en toen ik mijn ogen opende zag ik niets. Ademhalen ging zwaar en ik probeerde me te bewegen, maar mijn handen en voeten waren vast gebonden.
‘Ze is wakker,’ klonk een zachte stem. Er werd iets van mijn hoofd getrokken en ik kon weer zien. Ik zat vast gebonden op een stoel. Ik keek naar de mannen die om me heen stonden en me woedend aan keken.
‘Weet je wie wij zijn?’ klonk ineens een vrouwen stem. Een jonge vrouw ging voor me staan en ik zag meteen dat er met haar niet te spotten viel. Ik schudde mijn hoofd. ‘Mooi.’ Ze ging op een stoel zitten die voor haar klaar was gezet en keek me even kort aan. ‘Hoe lang is ze hier al?’ vroeg ze aan de man naast haar.
‘Nog geen half uur mevrouw,’ zei de man. Ik probeerde niet te zuchten en niet te veel te bewegen want dan sneden de touwen in mijn vlees.
‘Waarom is het meisje vast gebonden?’ vroeg ze daarna. Wat me verbaasde. ‘Denken jullie werkelijk dat jullie haar niet hier kunnen houden.’
‘Wel de vorige keer…’ begon de man.
‘De vorige keer hadden we een wachter van de vlam,’ zei de vrouw rustig. ‘Nu hebben we een 17 jarig tiener meisje dat niet eens weet dat ze een licht is of wat dat betekend.’ De touwen werden los gesneden en ik wreef snel over mijn polsen en enkels. De vrouw liep naar me toe en bekeek mijn polsen. Ze waren rood van de touwen die er strak omheen gezeten hadden.
‘Wat is je naam?’ vroeg ze.
‘Iza,’ zei ik zachtjes.
‘Wel Iza. Het spijt me dat we je hierin hebben moeten betrekken, maar we hadden geen andere keus,’ zei ze. ‘Ik ga je niet uitleggen wat er aan de hand is, want dat wil je niet van mij horen. Weet dat we je niets aan doen en dat het voor ons het beste is als je in leven blijft.’ Ik knikte dat ik het begrepen had. ‘Is er nog iets dat je wilt?’
‘Ik zou jou naam willen weten,’ zei ik zachtjes.
‘Veronica,’ zei ze kort. ‘Als je iets wilt zeg het maar tegen een van die idioten.’ Ze draaide zich om en verliet de kamer. De drie mannen bleven me onafgebroken aan staren. Het begon behoorlijk eng te worden.
‘Zeg krijg een leven en ga iets anders doen dan naar mij kijken!’ mompelde ik chagrijnig. Ik verschoof wat op mijn stoel, maar ik kon er maar niet lekker op zitten. ‘Hebben jullie ook comfortabelere stoelen?’ Het bleef stil en de drie mannen bleven me aan staren.
‘Het meisje wilde een andere stoel,’ blafte ineens een jonge stem uit de deur opening. Een jongen kwam naar binnen gelopen met een heel vriendelijk gezicht. Hij was jonger dan ik en hij keek me onderzoekend aan. ‘Je ziet er niet bepaald bijzonder uit. Niet lichtgevend of zo.’ Ik besloot niets te zeggen. ‘Heeft ze al veel gezegd?’
‘Niet meer dan twee zinnen en haar naam, meneer,’ zei een van mijn bewakers snel.
‘Wel gaat een van jullie nog die stoel halen of wat?’ vroeg de jongen en een van de drie mannen rende weg. Het werd stil, maar dat duurde niet lang. Het gebouw schudde en het geluid van een explosie galmde door het gebouw. Ik sprong meteen op.
‘Zet het meisje terug!’ beviel de jongen. ‘Ze zijn er!’ Een van de mannen kwam op me aflopen, maar ik dook onder zijn armen door, gaf hem een elleboog stoot in de maag en liet die zelfde arm omhoog slaan naar zijn kaak. De man kromp in elkaar en ik schopte zijn rechter voet onder hem vandaan waardoor hij met een harde smak op zijn rug terecht kwam. De tweede man kwam op me af en greep mijn pols. Ik wist mijn pols los te trekken uit zijn hand en sloeg hem met palm van mijn handen vol op zijn oren. Waardoor hij ineen klap doof was. Ik gaf hem een knietje in zijn buik en sloeg hem bewusteloos. De andere man probeerde op te staan, maar viel na een klap op zijn hoofd ook bewusteloos neer. De jongen keek me stomverbaasd aan en wilde toen de kamer uit stormen. Hij knalde boven op een enorme robot.