We Regret Nothing

Ik vroeg me af waar we naartoe moesten gaan. Naar ons huisje konden we niet gaan want mam en Gordon wisten waar het was. We konden niet op Georg en Gustav rekenen want ze hadden ons verraden. We konden niet naar andere familie gaan, niet naar bekenden of vrienden van vrienden. Ik voelde me al een gevangene op de vlucht.
'Jullie kunnen een tijdje bij ons blijven, totdat de situatie was rustiger word?' vroeg Kevin vriendelijk.
Ik vond het aanbod lief maar ik wist dat het ook geen oplossing was. Gordon kreeg je niet gemakkelijk kwaad maar als hij kwaad was, dan was dat voor een hele lange tijd. Ik wist dat hij onze relatie nooit zou accepteren dus maakte het niet uit hoe lang we verstopt bleven. Hij zou ons toch vinden en uit elkaar halen.
'Het spijt me maar ik denk niet dat het een goed idee is. We hadden besloten om ons niet meer te verstoppen en dat ben ik nu ook niet van plan. We moeten blijven vechten,' antwoordde ik.
'Maar wat als Gordon en mam bij ons huisje zijn? Wat moeten we dan doen?' vroeg Bill zenuwachtig.
'We kunnen er niet meer terug naartoe gaan...'
'Zouden hun reacties zo erg zijn?' vroeg Dash.
'Ik heb Gordon nooit kwaad gezien maar aan Gustav's manier van spreken, weet ik dat het niet vredig zal aflopen,' zei ik.
'We moeten gaan lopen, zoals Gustav gezegd heeft,' zei Bill.
'Naar waar dan? We hebben niet genoeg geld om iets anders te kopen of om te reizen,' zuchtte ik gefrustreerd.
'Wij kunnen jullie helpen,' zei Dash.
Ik keek hem vragend aan. Hij vertelde dat zijn familie een appartement hadden en het verhuurden voor een goedkope prijs. Hij zei ook dat zijn familie geen problemen had met homo's. Aarzelend keek ik naar Bill.
'Ik denk dat, dat het beste is,' zei hij onzeker.
'Ik regel het wel met mijn familie zodat jullie een tijdje later pas moeten betalen. Het is ver weg van hier dus zal er niemand jullie vinden,' zei Dash.

Bijna een halve dag later kwamen we aan het het appartement waarover Dash ons verteld had. We werden ontvangen door een vriendelijk vrouw die zich voorstelde als de moeder van Dash.
'Ik heb van jullie situatie gehoord en wil jullie helpen. Ik kan zo'n twee schatjes toch onmogelijk op straat laten zitten, niet?' zei ze lief.
'Vind je het niet erg dan?' vroeg Bill.
'Natuurlijk niet. De vader van Dash's vriendje was er ook hard tegen. Ik heb Kevin toen ook onderdak aangeboden aangezien hij anders nergens had om te wonen. Het is erg om te zien hoeveel jongeren er genadeloos buiten worden geschopt nadat ze bekennen dat ze homo zijn. Ik snap de wereld niet meer,' zuchtte ze hoofdschuddend.
We bedankten de vrouw hartelijk en gingen dan ons nieuw appartement binnen. Bill ging op de grond zitten en zuchtte diep uit. Ik volgde zijn voorbeeld en knuffelde hem.
'Is onze beslissing wel juist?' vroeg hij onzeker.
'Elke beslissing die ervoor zorgt dat ik jou nog bij mijn zijde heb, is een juiste,' zei hij terwijl ik hem een zoen gaf.
'En nu?'
'Nu kunnen we beginnen met leven, Billy. Er is niemand die ons nog lastig zal vallen'
Hij glimlachte breed en legde zich dan tegen me aan. We hadden onze ouders achtergelaten samen met het huis waar we ons hele leven hadden geleefd. Ook onze beste vrienden waren we verloren. Andere familieleden gingen we waarschijnlijk nooit meer zien. Iedereen was tegen onze relatie, behalve Kevin en Dash. Zij hadden ons de vrijheid gegeven, waarvoor ik dankbaar was. We hebben veel opgeofferd maar dat was het allemaal waard.
'En als we ons leven terug op orde hebben gebracht, dan koop ik een Newfoundlander voor je,' lachte ik.
'Ja!'

By the way, voor de mensjes die gestemd hebben op mijn poll:
Er waren vier stemmen voor Fantasy, drie voor Rape, twee voor Sexuality, een stem voor Violence en een stem voor Disability. Dus het word Fantasy^^
Ik ga nu aan de nieuwe story beginnen, so check it out if you feel like it^^