9

Ik werd wakker door Wicked Fire, die me hard heen en weer schudde. Slaperig deed ik één oog open.
‘Wazzup?’ vroeg ik met een krakerige stem.
‘Dr. Death Defying is net aangekomen. Het gaan zo beginnen.’
Meteen zat ik recht overeind. Ik wreef de slaap uit mijn ogen en dronk wat water uit een flesje dat Wicked Fire me aanreikte. Toen sprongen we uit de pick-up en begaven ons naar het stuk zand bij de kraampjes.

Het was veel drukker dan gisteren, er waren zeker een paar honderd Killjoys, wat me niets verbaasde. The Mad Gear And The Missile Kid waren een inspiratie voor ons allemaal. Dr. Death Defying zat in zijn rolstoel op een simpele verhoging, waardoor hij maar net boven iedereen uit kwam.
‘Beste Killjoys. Ik wil jullie graag bedanken voor het bijwonen van deze herdenking. Ik weet dat iedereen die hier op dit moment aanwezig is zijn leven riskeert, en moed laten zien waar Party Poison, Fun Ghoul, Kobra Kid en Jet Star trots geweest op zouden zijn.
Zoals iedereen hier weet, zijn ze vermoord toen ze S/C/A/R/E/C/R/O/W Industries binnenvielen. Maar ze zijn niet voor niets gestorven.’ er klonk applaus.

‘Graag wil ik een minuut stilte houden om onze helden - want dat waren ze - te herdenken.’ Er viel een doodse stilte. Ik sloot mijn ogen en dacht aan de eerste keer dat The Mad Gear And The Missile Kid op de radio hoorde.

Het was vijf jaar geleden, in 2014. Het jaar daarvoor had BL/ind orde in de chaos geschept, door alle overlevenden naar Battery City te lokken, met de belofte dat iedereen daar weer gelukkig zou zijn. Dat ze een nieuw leven in de stad konden opbouwen. Ik geloofde hun leugens en was naar de stad vertrokken. Al snel begonnen ze met de pillen.

De eerste pillen waar BL/ind mee kwam waren de pillen waardoor je niet meer hoefde te eten. Ze waren super handig, telkens als je honger had nam je een pil en hoefde je vervolgens een dag niet meer te eten. Daarna kwamen de zogenaamde ‘happy pills’. Het waren pillen die je - zoals de naam al zegt - gelukkig maakten. Zo gelukkig, dat als nadat een paar uur de pillen uitgewerkt raakten het leek alsof je in een zwart gat van ellende viel. Alle pijn, al het verdriet van de jaren daarvoor kwam in één klap weer terug. Veel mensen raakten verslaafd en namen steeds meer pillen om de gelukkigheid maar te blijven kunnen voelen. Toen BL/ind daarna met de volgende pil kwam, die eigenlijk al je emoties uitschakelde, kon haast niemand de verleiding weerstaan. Toen kwam de volgende pil, die mensen compleet gevoelloos maakte. Iedereen kon toen dag en nacht in de fabrieken waar de pillen gemaakt werden werken, want ze werden toch niet moe. Ze hoefden geen lunchpauze te nemen, want ze hadden toch geen honger. Ze werkten tot ze dood neervielen.

Ook ik was verslaafd aan de happy pills. Ik zwierf over straat, op zoek naar mensen die nog wat pillen overhadden die ik kon slikken tot iemand ineens een hand voor mijn mond sloeg en me een zijstraat introk. Ik gilde, maar de hand dempte het geluid. Toen voelde ik de koude loop van een pistool tegen mijn achterhoofd.

‘Ik haal zo mijn hand weg. Als je gilt schiet ik je meteen neer. Ik probeer je alleen maar te helpen. Oké?’ fluisterde een mannenstem in mijn oor. Doodsbang knikte ik. De hand verslapte. Ik draaide me om, en voor me stond een man van rond de vijfentwintig. Hij had felrood geverfd haar, een blauwe jas en een grijze broek.

‘Ben je een Killjoy?’ vroeg ik doodsbenauwd. Er werd door de bewoners van Battery City over de Killjoys gefluisterd, het waren mensen die de pillen weigerden te slikken en de stad ontvlucht waren. Ik was bang van ze. De man knikte.

‘Ik ben Party Poison. Ik kom je hier weghalen, oké? Het is hier niet goed voor je.’ Ik keek de man met grote ogen aan.
‘Niet goed? Maar ik ben hier gelukkig!’
‘Door de pillen, ja. Maar hoe lang nog? Kijk nou eens naar jezelf. Je zwerft over de straten, op zoek naar pillen. Hoe is dat gelukkig?’
Daar wist ik niets op te zeggen. Party Poison strekte zijn hand uit. Ik twijfelde maar heel even, voor ik hem stevig beetpakte en me liet meetrekken.

We renden door de straten van Battery City, ons verstoppend voor Draculoids en andere bewoners. Toen we bij het hek dat de stad omringde aankwamen keek Party Poison me aan.

‘Weet je het zeker?’
Ik knikte. Ik had niets te verliezen. Ouders had ik niet meer, vrienden had niemand. Buiten de stad was het veiliger dan binnen. Toen klommen we over het hek.

Meteen toen mijn voeten het woestijnzand raakten, ging er een alarm af. Geschrokken keek ik naar Party Poison. Had hij me verraden?
‘Je moet hier snel weg.’ was het enige dat hij zei. In de verte hoorden we het gezoem van motorfietsen. Party Poison stak zijn hand in een linnen tas die om zijn schouder hing en haalde er een radio uit. Hij gaf hem aan mij en fluisterde een frequentie in mijn oor.

‘Het is de enige radiozender die nog bestaat. Luister er naar. Anders wordt je gek hier in de Zones.’ Ik knikte begrijpend.
‘De eerste paar weken zonder pillen zullen moeilijk zijn. Maar hou vol. Je gaat het halen.’ Het gezoem kwam nu wel heel dichtbij. Woestijnzand stoof op in de verte, en het metaal van de motors schitterde in het zonlicht. Ik keek Party Poison hulpeloos aan.
‘Wat moet ik doen?’ vroeg ik wanhopig. Party Poison keek me aan, en omhelsde me toen stevig.
‘Blijf rennen.’ zei hij. Toen haalde hij een pistool tevoorschijn en begon op de Draculoids te schieten. Even stond ik aan de grond genageld, en toen deed ik wat hij zei. Ik rende. Ik rende, en ik stopte niet tot de avond begon te vallen en ik aankwam bij een dode boom en wat struiken. Ik ging tegen de stam zitten en zette de radio aan.
‘Goedenavond Tumbleweeds.’ klonk de stem van Dr. Death Defying door het kleine speakertje.
‘Het is tijd voor een lied. Hou je vast voor een nieuw lied van Missile Kid en Party Poison, Fun Ghoul, Jet Star en Kobra Kid, beter bekend als de Mad Gear And The Missile Kid. Dit is Black Dragon Fighting Society. Veel plezier!’

De klanken van de muziek sleepten me mee naar een andere wereld. Ik voelde me gelukkig. Opgelucht. Niet zoals met de pillen die ik slikte, maar écht gelukkig.

Ik was vrij.