Prologue

“Hé, doornroosje, wakker worden.”
Van zijn stem alleen al, gaat er een rilling langs mijn rug. En dan bedoel ik een goede rilling. Eén waarvan je spontaan vlinders in je buik kreeg. Eén waarvan je in de zevende hemel terechtkwam. Eén waarvan de wolken heel snel wegdreven, en plaats maakten voor de zon.
Ik mocht blij zijn dat ik die rillingen mocht voelen, dat ik ze mocht beleven. Elke dag weer en op een gegeven moment merkte ik het: Met hem in mijn leven, was mijn wereld perfect.

Men zegt wel:’Perfectie bestaat niet.’En vier jaar terug, had ik die mensen gelijk gegeven. Inderdaad, perfectie bestaat niet. Ik was een naief meisje, want even daarna kon ik die mensen geen gelijk meer geven. Ik wist dat ík niet perfect was, maar ik wist wie dat wel was. Ik stond vaak oog in oog met perfectie, ik raakte perfectie aan en ik zoende zelfs met perfectie. Voor perfectie waren zelfs de meest perfecte woorden niet perfect genoeg. Onbeschrijfbaar.