3,1 ~ Sapphire Deens;

Misselijk van het grote ontbijt zit ik aan tafel achteruit gezakt op een van de luxe, lekker zittende stoelen. Over een paar minuten stoppen we bij het Capitool. Ik weet wat me te wachten staat. We zullen worden overgedragen aan stylisten die ons omtoveren in prachtige, knappe tributen.
Maar als ik de pijn die het ging kosten had ik niet verwacht.
Ik zet mijn tanden stevig op elkaar om niet te schreeuwen als Trania, een van mijn voorbereidingsteamleden, die er belachelijk uitziet met haar paarse haar en spinachtige wimpers, een lap stof, vastgeplakt aan mijn haren, van mijn been aftrekt. Ze geeft me een schouderklopje. ‘Dat was de laatste, schat.’
Ik knik bleekjes, maar slik als ze een zilveren pincet achter haar rug vandaan haalt. ‘Nu is het tijd voor je wenkbrauwen. Wat zal je mooi zijn als ik klaar ben.’
Ik houdt me net op tijd in om niet te grommen. Ik ben haar zinnen over mooiheid zat. ‘Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden.’ ‘Je bent prachtig als ik klaar met je ben.’ En ‘Nog even doorzetten, maar het resultaat zal oogverblindend zijn.’
Terwijl er dikke haren boven mijn ogen worden weggeplukt, vijlt Nitina, de oude, geelharige vrouw, mijn nagels allemaal keurig even lang. Daarna lakt ze iedere nagel met een doorzichtbaar goedje, dat ze laat glanzen.
‘Het gaat vooral om de details.’ Zegt ze, terwijl ze over gaat naar mijn tenen.
Ik glim helemaal, zo schoon ben ik. Mijn huid lijkt twintig lagen dunner na de scrub beurt, maar ik heb het er allemaal voor over. Als dit me helpt om te winnen.
‘We hebben geluk, met zo’n prachtige meid.’ Zegt Doka. Het mannelijke lid, dat er veel jonger uitziet door de operaties die hij heeft gehad.
‘Inderdaad, zonder die viezigheid is ze werkelijk prachtig.’ Prijst Trania.
Ik glimlach en probeer een tevreden gezicht te trekken.
Nitina kijkt op haar knalblauwe horloge en knikt goedkeurend. ‘We zijn precies op tijd klaar. Nadine kan hier elk moment zijn.’
‘Ja, meisje. Als Nadine met je klaar is, ben je volgens mij de prachtigste tribuut van dit jaar.’