Hoofdstuk 11- Is There Anything I Can Do?

Teleurgesteld keek ik hoe de lift deuren zich sloten. ik zag aan haar gezicht dat ze loog. ze moest helemaal nergens zijn. wat was er toch aan de hand? een ding wist ik vrijwel zeker, ze was weggelopen. en aan de blauwe plekken in haar hals, nek en op haar armen te zien had ze een verdomd goede reden om weg te lopen. ten minste dat was mijn conclusie. ijsberend liep ik door mijn appartement. er was iets bijzonders aan Janette. ik was van nature al nieuwsgierig aangelegt, maar nu wou ik gewoon alles van haar weten. mischien liep ze nu wel ergens rond, terwijl het bijna donker was. alleen. met die gedachte en een knoop in mijn maag ging ik in bed liggen. bijna lag ik te slapen, toen de telefoon ineens ging. geshokt zat ik rechtop in mijn bed. ik wreef moe in mijn ogen, en stond op. met een traag tempo liep ik naar mijn telefoon. 'met Harry' neem ik de telefoon op. 'Hee, hazza!' riep Louis entousiast terug. 'Heb je zin om vanavond uit te gaan, voor je verjaardag?' vroeg hij. ik had eigenlijk vrij weinig zin, maar omdat het voor mijn verjaardag was ging ik wel mee. 'ja, tuurlijk.' zei ik uiteindelijk. 'yoepie!' roept Louis overdreven blij, en op de achtergrond hoor ik Liam en Niall ook schreeuwen. 'we zijn over een half uurtje bij jou. zorg dat je klaar staat.'
'okay, Lou. tot zo.'
'Loveyou Hazza!' zegt Louis lachend.
'Loveyou Lou.' lach ik.
'Tot zo!.'
'Tot dadelijk, BooBear.' ik wist dat Louis het eigenlijk niet leuk vond als hij zo genoemd werd. aan de andere kant van de lijn klonk een lach en er werd opgehangen. ik legde de telefoon terug en ging me omkleden. even later zat ik aangekleed en wel op de bank. het was al kwart voor 9. de jongens waren er nog steeds niet. ik wachtte nog een kwartiertje en toen eindelijk ging de bel. ik deed open en de jongens vlogen om mij nek. 'Laten we gaan!' Zei Zayn blij. een half uurtje later kwamen we aan in een club. lachend en gierend gingen we naar binnen. we hadden de hele nacht gedanst en tientallen meiden kwamen om ons heen dansen, en schreewde zowat voor onze aandacht. Niall ging er natuurlijk lachend op in. Louis, Zayn en Liam waren aan het dansen met hun vriendinnen. maar ik kon mijn aandacht alleen maar bij Janette houden. ik moest daar mee stoppen, ik kende haar nauwelijks. wat deed zij toch met mij? ik besloot er niet meer aan te denken en begon allemaal biertjes naar binnen te gieten. voor we het wisten was het al weer half 4 'snachts ik was ver aangeschoten en had geen zin meer op te dansen in deze warme club. dus ik zocht mijn vrienden en samen vertrokken we. we liepen over de boulevard op weg naar het appartement van Zayn, waar we blijven overnachten. ik keek naar de zee, waar grote golven te zien waren. jammer dat het strand afgezet is, anders waren we nog even gaan avondzwemmen. ineens hoorde ik een felle schreeuw. de andere lads hadden het niet gehoord, hun waren te druk bezig met elkaar, en de meiden die om hun heen hingen. mijn blik gleed over het strand heen, waar ik ineend iets zag drijven in het water. ik keek nog eens goed, en zag toen iemand die bijna onder ging. 'Jongens kom!' riep ik terwijl ik onder het lint kroop. ik snelde naar de zee en zonder te twijfelen zwom ik naar het steeds ondergaande lichaam. toen ik dichterbij zwom, stokte mijn adem in mijn keel. alsof mijn leven er vanaf hing, begon ik steeds sneller te zwemmen. ik móest haar redden.