O12 Oliver William Moore

Hij voelde de vuisten van Ryan overal, hoorde zijn botten kraken onder zijn stevige kracht en zag na een tijdje niks meer. Isabelle, hij moest haar beschermen. Maar hij voelde dat hij ging verliezen, zowel dit gesprek als zijn relatie met Isabelle. Als ze die al hadden dan. Het laatste wat hij zich herinnerde was een gil van Isabelle vermengd met de klap die hij maakte op de stenen.

Toen hij zijn ogen opende, rook hij de typische ziekenhuis geur, en niestte een keer. Meteen werd hij gestraft door een helse steek in zijn borstkast. Hij voelde een kleine meisjeshand op zijn arm. Isabelle keek hem met haar grote bambi ogen bezorgd aan. "Gaat het?" fluiserde ze zacht met haar glasheldere stem. Hij probeerde te knikken, maar hij werd gestopt door een protesterende spier. Ryan had hem goed te pakken gehad. Voorzichtig reikte hij met zijn hand naar haar wang. Daar zat een flinke kras met een enorme blauwe plek. Die klootzak had ook aan haar gezeten. Hoe durfde hij?

Isabelle duwde zijn hand terug op het bed, en wendde haar gezicht af. Echt zijn hele lichaam deed zeer en protesteerde toen hij overeind wilde komen. Het meisje naast hem kwam direct omhoog, en duwde hem terug. "Blijf liggen, je hebt twee gebroken ribben." fluisterde ze en hij zag hoe ze moest huilen. Oh nee, waarom moest ze huilen? Hij kon niet eens praten, laat staan haar troosten.

De bezoekerstijd was afgelopen en Isabelle verdween uit zijn kamer. Wat er verder gebeurde kon hij zich niet echt herinneren. Er kwamen vooral veel dokters en verpleegsters langs. In de avond kwam Grace even langs. En zij was nou precies de laatste die hij had verwacht. Maar ze had geen medelijden, dat zag hij meteen aan haar houding toen ze binnenkwam. "Jij laat onze nanny met rust oke?" viel ze uit. "Je ligt hier al 4 dagen, en Isabelle kan niet fatsoenlijk werken. Dus nu mogen Tyron en ik onze vrije dagen zeker gaan opnemen?" foeterde ze vrolijk verder. Vervolgens liep ze zomaar de kamer weer uit.

Ze mochten niks hebben. Isabelle en hij mochten niks hebben. Dat spookte continu door zijn hoofd. Waarom werd dat nou weer verboden? Isabelle gaf toch we om hem, of ze nou wat hadden of niet. Dus dit verbod ging nergens over vond hij. De deur ging weer open, en dit keer kwam de dokter. Ze hadden afgesproken dat hij wat slaapmiddel kreeg, omdat zijn lichaam heel erg moest rusten. Hij had al 4 dagen geslapen, maar elk uurtje rust was mooi meegenomen. Rustig keek hij toe hoe de dokter wat slaapmiddel in zijn infusus spoot. Niet veel later zat hij in een hele diepe slaap.