054.

"een hele voorraad boeken. slim! Dan hoef je meteen minstens een jaar niets meer te kopen" zegt hij als hij de eerste vijf tassen uit mijn rugzak heeft gehaald. Zachtjes schud ik mijn hoofd. Het zijn misschien vijftien boeken, daar doe ik twee, maximaal drie weken over. De jongens zullen het wel te druk hebben om te lezen, misschien lezen ze wel helemaal niet. "nog meer cd's? Jij hebt een laptop nodig met een iTunes account" hoor ik hem mompelen. Lichtelijk geïrriteerd rol ik met mijn ogen. Hij is een artiest en snapt zelf blijkbaar het magische van een cd niet, mijn lp en cassette bandjes verzameling zal hij wel helemaal antiek vinden. Harry heeft mijn reactie gezien en grinnikt zachtjes. Ik schenk hem een bescheiden glimlach en haal opgelucht adem als de ober ons eten komt brengen. 

De jongens praten allemaal door elkaar heen en vertellen me zoveel mogelijk verhalen. Met alle energie die ik nog in mijn lichaam heb probeer ik te luisteren naar wat ze vertellen toch betrap ik mezelf er af en toe op dat ik afdwaal met mijn gedachten. De jongens lijken het te merken en worden langzaam iets rustiger. "maar nu weten we nog niet wat je hebt gedaan vandaag" zegt Louis na een minuutje stilte. Ik kijk van mijn eten naar Louis en weer terug, Liam die begrijpt wat ik wil bedoel bemoeit zich er mee "vertel het maar als we thuis zijn anders wordt je eten koud" knipoogt hij. Dankbaar kijk ik hem aan en ik stort me weer op mijn eten. 

Vermoeid plof ik neer op de bank. De paparazzi heeft ons uiteindelijk hier voor de deur opgewacht. Gelukkig heb ik kleren aan waardoor ik mijn gezicht kon bedekken. Om verwarring te zaaien en roddels te voorkomen hebben Zayn en Louis me naar binnen geholpen. Geen een keer heb ik mijn ogen open open gedaan maar de flitsen kwamen zelfs door de zonnebril en mijn gesloten oogleden heen. Het kost me enige moeite om rustig te blijven wat me redelijk goed lukt.

 Ik klem mijn kaken op elkaar en trek een pijnlijk gezicht als Louis zich aan mijn arm vastklemt. "gaat het?" vraagt hij bezorgd. Het liefste had ik nu geïrriteerd geroepen dat hij iemand anders moet gaan lastig vallen. Maar meer dan rustig ademhalen en mijn arm proberen te bevrijden kan ik niet. Hij moet me natuurlijk ook weer precies vastpakken op de plek van mijn tattoo. Drie onderzoekende ogen kijken me aan "you promised" mompelt Louis teleurgesteld "je zou het niet meer doen". Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem aan, waar heeft hij het over? "you promised" herhaalt hij nog een keer, deze keer iets bozer en op dat moment snap ik pas waar hij het over heeft. Met mijn hand wrijf ik even door zijn haren waarna ik mijn vest uittrek waardoor mijn armen zichtbaar wordt. Zayn en Louis wenden hun blik af, alleen Harry blijft kijken. De angst staat duidelijk in zijn ogen maar hij denkt er niet aan om weg te kijken. De inkt geeft nog af en op de folie is alleen een grote inktvlek te zien. Opgelucht haalt Harry adem als ik de folie eraf haal en voorzichtig glimlacht hij naar me. "whoaaahhh, wanneer heb je die gezet?" roept Niall enthousiast die samen met Liam de kamer in komt lopen. Het blijft akelig stil en Zayn en Louis durven nog steeds niet te kijken. Boos kijkt Louis naar Niall "hoe kan je nou zo blij doen?! Ze had het beloofd!" roept hij naar hem. Niall kijkt hem verbaasd aan beide jongens hebben niet in de gaten dat ze het ergens anders over hebben. "ik snap niet waarom je er zo een probleem van maakt. Zayn en Harry hebben ze toch ook" zucht Niall terwijl hij op een stoel ploft en van zijn cola drinkt. "wacht, wat?" vraagt Zayn verbaasd en draait zijn hoofd naar mij toe. Ik til mijn arm op om het hem te laten zien en meteen begint hij te lachen. Louis en Niall snappen er nu natuurlijk niets meer van "lou, het is een tattoo" zegt Zayn nog nagrinnikend. Louis wordt rood en draait langzaam zijn hoofd naar mijn arm om het te bekijken. "sorry" mompelt hij beschaamd maar ik wuif het snel weg. Niall kijkt met samen geknepen ogen toe "wat dachten jullie dan?" vraagt hij kijkend naar Louis en Zayn.

Het lukt me niet om onder de vragen van de jongens uit te komen. Ze willen weten wat ik gedaan heb en ze willen alles weten over mijn tattoo. Even glimlach ik als ik de kamer rondkijk. Iedereen zit met zijn telefoon in zijn hand, klaar om mijn berichtjes te lezen. Iedereen behalve Louis die verder is gegaan met het bekijken van mijn aankopen. Deze keer uitgebreider en met nog meer commentaar. "The Hundred-Year-Old Man Who Climbed Out of the Window and Disappeared" leest hij de titel van het boek voor. "wat een held!! Dit boek moet ik lezen. Welke man van 100 kan er nou nog uit een raam klimmen. Zelfs Harry kan het niet, hij valt er alleen maar uit" roept hij enthousiast. Zonder naar al het andere commentaar te luisteren begin ik te typen over de kerk en de preek die ik heb gehoord die me inspireerde om onder andere die tattoo te laten zetten. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Louis zuchtend de cd's uit de tas haalt, hij kijkt ongeïnteresseerd naar de titels en legt ze ook snel weer weg. Een ding is voor mij duidelijk, Louis heeft een les muziekgeschiedenis nodig. Zeker als artiest vind ik het belangrijk om de waarde van den cd te kennen en het irriteert me dat hij er zo ongeïnteresseerd mee omgaat. Het valt hem niet eens op dat ik hun cd heb gekocht. Zuchtend typ ik verder naar de rest van de jongens, ik vertel ze niet alles. De betekenis van de tekst op mijn arm blijft geheim net zoals mijn voornemen om weer te proberen te gaan leven.