More Problems On The Way...

De volgende ochtend maakten we ons klaar om naar de afgesproken plaats te gaan. Bill was heel vrolijk wat dus betekende dat hij zich geaccepteerd voelde. Het leven was ironisch. We waren Georg en Gustav verloren en nu maakten we twee nieuwe vrienden. Onze oude vrienden waren echter niet te vervangen, ook al was hun reactie niet de beste. Eigenlijk was het onnatuurlijk, wat we deden, maar dat gaf ze nog niet het recht om Bill te doen huilen.
'Ben ik zo goed, Tomi?' vroeg mijn broertje.
'Je ziet er altijd goed uit,' zei ik terwijl ik een mep tegen zijn kont gaf.
Hij lachte en nam mijn hand vast. We wandelden naar een klein cafeetje waar niet veel mensen waren. Toen we binnen waren, zwaaide er een jongen met wit haar naar ons. Dat was dus Kevin. Naast hem zat een jongen die iets groter was en zwart haar had met een dikke rode streep erin. Onzeker gingen we over ze zitten.
'Dit is Dash, mijn vriend,' zei Kevin.
Ineens begon Bill te lachen en legde dan geschrokken zijn handen voor zijn mond. Hij werd zo rood als een aardbei.
'Sorry, ik wilde je niet uitlachen maar je naam is hetzelfde als dat waspoeder,' zei hij onzeker.
Ik begon ook te lachen nadat ik het merkte, waardoor we dus allebei met onze handen over onze mond lagen.
'Dat maakt niets uit, dat hoorde ik vroeger heel veel,' lachte Dash.
'Hoe grappig! Jullie deden precies hetzelfde!' gierde Kevin.
Betrapt keek ik Bill aan, die hetzelfde leek te denken. Het was soms moeilijk om niet hetzelfde te doen. We waren immers een tweeling, het was normaal om hetzelfde te doen.
'Nu dat ik jullie in het daglicht zie, zie ik dat jullie wel op elkaar lijken,' zei Kevin.
Ik slikte nerveus en probeerde niets opvallend te doen. We hadden toch allebei onze eigen stijl, dus hoe was het dan nog mogelijk om te zeggen dat we op elkaar leken?
'Zijn jullie familie?' vroeg Dash.
'Wat? Natuurlijk niet, zo dom!' lachten Bill en ik tegelijk.
We keken elkaar geschrokken aan terwijl we weer onze handen over onze mond hadden gelegd.
'Haha, dat is echt grappig!' lachte Kevin niets wetend.
Dash keek ons echter denkend aan. Het maakte me nerveus.
'Hoelang waren jullie ook alweer samen?' vroeg Dash.
'Een jaar,' zeiden we weer tegelijk.
'Tom!' zei Bill.
'Bill!' zei ik.
Het was hopeloos. Zuchtend liet ik mijn hoofd op de tafel vallen. We hadden soms zo van die momenten waarop we heel de tijd hetzelfde zeiden, we konden er zelf niets aan doen. Het kwam vanzelf.
'Dus jullie zijn wel familie?' vroeg Dash bevestigend.
Bill werd rood en knikte. Liegen was nu onmogelijk.
'Halfbroers?' vroeg Dash.
We schudden ons hoofd.
'Broers?' vroeg Kevin.
'Tweeling' zeiden we onzeker.
'Had dat toch eerder gezegd, dan moesten we niet zo raden,' lachte Kevin.
'Vind je het dan niet vuil?' vroeg ik verward.
'Nee, waarom zou ik? Het is bekend dat tweelingen dikwijls gevoelens voor elkaar hebben'
'Maar we zijn een eeneiige tweeling,' zei ik.
'Nog beter. Ik heb vroeger een programma op tv gezien dat ging over tweelingen die van elkaar hielden. Zo'n band is sterker als alle andere dingen op aarde, dus waarom zou de liefde dan verkeerd zijn? Het is het puurst wat er is,' legde Kevin uit.
'Je bent de eerste die het accepteert,' zei Bill verbaasd.
'Hadden jullie het aan iemand anders ook verteld?' vroeg Dash.
'Aan onze vrienden. Die vonden het walgelijk en kwetsten ons. Ik heb ze buiten gegooid. Ik verwacht niet dat ze nog iets met ons te doen willen hebben. Onze ouders weten het nog steeds niet en niemand anders weet het. We zijn speciaal ver van huis gaan wonen zodat we geen bekenden zouden tegenkomen,' zei Bill.
'Ja, we willen alleen maar in rust met elkaar leven. We willen niet dat ze ons uit elkaar halen,' vulde ik aan.
'Jullie lijken zo'n lief koppel. Ik begrijp niet waarom iemand jullie uit elkaar zou willen halen. Maak je geen zorgen, als er iets is, dan kan je altijd naar ons komen. We weten uit eigen ervaring dat het niet gemakkelijk is en aangezien jullie situatie nog iets anders is, lijkt het me al helemaal niet gemakkelijk. We steunen jullie, dus twijfel niet om onze hulp te vragen als er iets is,' zei Kevin vrolijk.
Bill glimlachte en was duidelijk ontroerd. Ik had nooit verwacht dat er mensen op deze wereld waren die dit soort relatie accepteerden. Deze twee jongen deden er helemaal niet moeilijk over dus waarom konden andere mensen dan niet hetzelfde doen? Plots rinkelde mijn broek. Ik schrok en nam mijn mobiel uit mijn broekzak.
'Tom,' zei ik kort.
'Tom! We hebben een probleem!' gilde Gustav's stem hard in mijn oor.
Er klonken allerlei luide geluiden op de achtergrond.
'Wat is daar aan de hand, Gustav?' vroeg ik.
'Jullie moeten daar weg gaan! Nu!' gilde hij.
'Waarom?'
'We hebben het per ongeluk tegen jullie ouders gezegd...'
'Wat? Dat meen je niet!' schreeuwde ik.
'Tom, alsjeblieft, ga er weg! Gordon is woedend in zijn auto gestapt! Ik weet niet waartoe hij in staat is!'
'Shit! Ik haat je, Gustav! Hoe kon je ons dat aandoen!' schreeuwde ik kwaad.
Ik sloeg mijn mobiel kapot op de tafel en herhaalde het een paar keer, totdat de stukken eraf vlogen. Dash, Kevin en Bill keken me raar aan.
'We zijn ontdekt'