Kevin And Lukas

Na een paar uur konden we eindelijk weer aan iets anders denken als aan onze gebroken vriendschap met Georg en Gustav. Bill zat in bad en probeerde de opgedroogde verf van zijn huid te krijgen. Ik waste ondertussen zijn haar, waar hij duidelijk van genoot. Het zat niet echt comfortabel met twee personen in een klein bad maar toch was het een leuke ervaring. Dat konden we thuis bij mam en Gordon niet doen want dan hadden ze ons zeker raar aangekeken. Bill legde zichzelf tegen mijn borstkas en droomde weg in het warme water.
'Gaan we straks wandelen? Ik wil de buurt wat leren kennen want anders ga ik je niet alleen naar buiten kunnen laten gaan. Je zou verloren lopen,' lachte ik.
'Wat zijn we weer lief,' grapte hij.
Na een tijdje gingen we uit het bad, droogden ons af en deden gemakkelijke kleren aan. Bill had een breed t-shirt van mij aan en was er bijna aan in het verdrinken. Het was schattig om te zien. Ik nam een haardroger en blies ermee over zijn gezicht.
'Niet leuk, Tomi!' lachte hij.
Nadat zijn haar bijna helemaal droog was, gingen we naar buiten. De sterren stonden hoofd aan de hemel. Er schenen enkele lichten aan de kant van de straat, wat het romantisch maakte. Bill liep dicht tegen me. Ik pakte zijn koude had en stak die samen met mijn hand in mijn grote broekzak. Hij keek me lief aan en bloosde.
'Pas op!' werd er ineens geschreeuwd.
Voordat we wisten wat er aan de hand was of waar de stem vandaan kwam, sprong er een grote hond op ons. We vielen geschrokken op de grond en ondergingen een douche van honden kwijl.
'Sorry! Hij ging ineens lopen,' zei een witharige jongen.
Ik stond recht maar Bill bleef de grote hond verder aaien.
'Zo'n lieve hond! Hoe heet hij?' vroeg mijn broertje.
'Lukas. Het is een Newfoundlander,' legde hij uit.
'Wat lief! Ik wil ook zo'n hond hebben!' lachte Bill vrolijk.
'Ons huis is daar te klein voor, zeker voor zo'n groot monster beest,' zei ik.
Ik trok Bill terug recht en aaide ook over het hoofd van Lukas. Hij kwispelde vrolijk met zijn staart en drukte zijn poot tegen mijn been. Ik gaf toe, hij was schattig.
'Ik ben Kevin,' zei hij terwijl hij zijn hand naar ons uitstak.
'Ik ben Tom, dat is Bill,' zei ik.
Ik wilde bijna erbij vertellen dat we een tweeling waren want dat was onze gewoonte maar toch zei ik het juist niet.
'Jullie wonen samen? Leuk,' zei hij.
'Net verhuisd,' zei Bill glimlachend.
'Echt? Je kan altijd aan mij vragen als je iets niet weet zijn! Ik woon een beetje verderop. Maar wacht, dan zijn jullie een koppel, niet?' vroeg hij.
Ik knikte vastbesloten, het kon me niet schelen wat hij van ons dacht.
'Schattig. Ik vind wel dat jullie bij elkaar passen,' zei hij vrolijk.
Bill keek hem verward aan en grijnsde dan breed. Mijn hart sloeg plots een slag over bij het zien van zo'n schattige glimlach.
'Ik ben ook homo, als je dat zou hebben gedachten. Ik ben bijna vijf jaar samen met mijn vriend,' zei hij.
'Vijf jaar?' riep ik.
Geschrokken deed ik mijn handen voor mijn mond en keek om me heen of dat iemand het gehoord had.
'Yeah, baby. Vijf jaar,' zei hij terwijl het een peace teken deed met zijn vingers.
Zijn grote en idiote grijns was eigenlijk wel grappig. Het was leuk om te weten dat er nog mensen waren die lang samen konden zijn. Tegenwoordig hoorde je overal scheidingen.
'Hoelang zijn jullie samen?' vroeg Kevin.
'Een jaartje,' zei Bill lief.
'Wacht, laat me raden. Jullie ouders waren tegen jullie relatie en daarom zijn jullie nu naar je eigen huis verhuisd? Heb ik gelijk?' vroeg hij met een grote grijns.
Het was angstaanjagend om te horen dat hij bijna helemaal gelijk had.
'De situatie was en is een beetje moeilijk om uit te leggen,' zei Bill nep lachend.
Kevin leek gemerkt te hebben dat er een droevigheid in Bill's lach lag.
'Hey, jongens. Als jullie problemen hebben met iets, dan kan je altijd op mij rekenen. Ik heb ook problemen gehad door mijn seksuele voorkeur dus misschien kan ik jullie wel helpen. Ik zal jullie mijn nummer geven. Bel me wanneer je wil,' zei hij vriendelijk.
Hij nam een papiertje uit zijn broekzak en schreef zijn nummer erop. Hij gaf het aan me. Ik keek hem verbaasd aan. Het was vreemd om iemand tegen te komen die zo behulpzaam was. Hij kende ons niet eens en toch leek het alsof hij ons al lang kende. Ik keek naar Bill en zag dat hij glimlachte. Het voelde inderdaad goed aan om iemand te hebben die ons steunde. Jammer genoeg kende hij de hele waarheid niet. Als hij ooit te weten zou komen dat we een tweeling waren, dan zou hij ons toch zo laten vallen.
'Ik moet nu terug naar mijn vriend maar wat zeg je ervan om morgen eens af te spreken met alle vier? Dan kunnen we elkaar beter leren kennen en het is ook goed om vrienden te maken in een nieuwe omgeving,' zei Kevin.
'Dat klinkt als een goed idee!' zei Bill vrolijk.
We spraken een gemakkelijke plaats af die zelf wij konden vinden en daarna namen we afscheid van elkaar. We aaiden nog een keer over het hoofd van Lukas en wandelden dan weer naar huis.
'Je had gelijk, Tomi. Het was een goed idee om te gaan wandelen,' zei hij lief.
Ik knikte toestemmend en gaf een zoen tegen zijn slaap.