There Come The Hardships...

Ik deed de deur open en zag Georg en Gustav staan. Ik keek ze verward aan, waarop hun antwoord volgde.
'Je moeder had verteld dat jullie waren verhuisd en we kwamen eens horen of dat je hulp nodig had' zei Georg.
'We zijn er nog maar juist dus er is nog heel veel werk. Hulp is meer als welkom,' zei ik glimlachend.
Ze kwamen binnen en keken bewonderen om zich heen. Het huisje stelde niet veel voor en echt groot was het ook niet maar was genoeg voor mij en Bill. Verdomme, ik was Bill vergeten! Hij ligt nog nooit in de chill kamer.
'Ik moet even naar de wc. Voel je thuis,' zei ik snel.
Ik rende naar Bill toe en schudde hem zachtjes wakker. Toen hij me zag, glimlachte hij schattig en gaf me een zoen.
'Doe snel iets aan! Georg en Gustav zijn hier!' zei ik gehaast.
'Wat doen die hier zo snel al?' schrok hij.
'Ze kwamen helpen'
'Maar Tomi, mijn kleren zitten nog in de zak in de woonkamer,' zei hij.
'Wacht hier!'
Ik rende terug en probeerde onverschillig in de zat met kleding te rommelen. Georg en Gustav keken me vreemd aan.
'Waar is Bill?' vroeg Georg.
'Die zit op de wc,' zei ik.
'Wat? Kom jij daar niet juist vandaan?' vroeg Gustav.
Liegen was niet mijn sterkste punt. Wat moest ik nog zeggen om me niet te verraden? Ik zag dat Georg en Gustav een vragende wenkbrauw naar zich optrokken en daarna knikten.
'Tom? Heb jij iets met je broertje?' vroeg Georg.
'Wat? Natuurlijk niet, haha. Doe niet zo dom, jongens!' lachte ik nep.
Plots ging Georg verder het huisje in, terwijl Gustav me tegen hield. Ik beet zenuwachtig op mijn lip en kon niets bedenken om te situatie te redden. Bill stond daar nog steeds naakt in die kamer en wachtte op me. Hij wist niks van Georg en Gustav's bedenkingen. Ik zag dat Georg de deur open deed waardoor er plots een gil klonk.
'Wah, shit. Doe iets aan, alsjeblieft!' zei Georg geschrokken.
'Maar Tom ging mijn kleren brengen,' zei Bill, die ook niet meer wist wat hij moest zeggen.
'Zo, dus jullie hebben wel iets met elkaar?' vroeg Gustav.
Beschaamd knikte ik.
'Gatver. Jullie zijn een tweeling, weet je dat nog wel? Zoiets snap ik echt niet,' zei Gustav walgend.
Ik schrok van Bill's gekwetste gezichtsuitdrukking, wat me woedend maakte.
'Waar haal jij het recht vandaan om over ons te oordelen! We houden van elkaar en daarvoor hebben we geen toestemming nodig! Het is ons probleem, jullie hebben er niks op te zeggen!' schreeuwde ik kwaad.
Ik trok me los uit Gustav's greep en nam kleren voor Bill.
'En draag je eens om, alsjeblieft! Wacht tot hij iets aan heeft!' riep ik.
Gelukkig deden ze wat ik zei, zodat Bill's zich kon aankleden. Het kwetste me om zijn droevige ogen te zien.
'Maak je geen zorgen, Billy. Ze kunnen ons niet doen. We horen samen,' zei ik terwijl ik hem een zoen gaf.
'Maar ze vinden ons vuil,' zei hij met een trillende stem.
'Niet huilen. Het maakt niet uit wat ze van ons vinden. Ze krijgen ons niet uit elkaar. Ik hou van je,' zei ik lief.
'Jongens, jullie moeten ermee ophouden. Weet je wel dat zoiets niet toegelaten is? Jullie zijn een tweeling, for god's sake! Begrijp je dan niet hoe verkeerd jullie relatie is? Iedereen gaat jullie uit elkaar willen halen, ze gaan jullie haten en verafschuwen!' zei Gustav met wilde arm gebaren.
Bill stond achter me en pakte mijn hand voorzichtig vast. Ik voelde dat hij trilde. Het zorgde er enkel voor dat ik woedender werd. Tot ik plots hoorde dat Bill snoof. Hij huilde. Tot barstte de bom bij mij. Ik werd woedend, schreeuwde harder als dat ik ooit gedaan had en duwde onze vrienden genadeloos naar buiten. Ik gebruikte allerlei scheldwoorden en sloeg de deur hard dicht. De klap was nog lang als een echo te horen. Bill wierp zichzelf tegen me aan, dus legde ik mijn armen beschermend over hem heen. Het deed me pijn om onze vrienden zo te hebben behandeld maar als zij niet konden begrijpen dat Bill en ik niet zonder elkaar konden, dan zag ik geen mogelijkheid om nog vrienden te blijven.
'Rustig maar, Billy. Let niet op hun woorden. Je hoort bij mij en niemand zal je van me afnemen, dat beloof ik je. Ik blijf voor altijd aan je zijde,' zei ik zachtjes.
'Ook als je daarvoor Georg en Gustav's vriendschap moet opgeven?' vroeg hij huilend.
'Het is pijnlijk maar het antwoord is ja. Jij bent het belangrijkste in mijn leven, Bill. Ik heb niemand anders nodig'
Hij glimlachte door zijn tranen heen.
'Ik heb ook niemand anders als jou nodig, Tomi' zei hij schattig.