Hoofdstuk 10- Some Doubts

ik voelde weer tranen achter mijn ogen prikken toen ik weer buiten voor het appartementencomplex stond. ik wist helemaal niet wat ik aan het doen was. waar moest ik nu naar toe? ik had niet genoeg geld voor een hotel. maar bij hem blijven slapen zou onverstandig zijn geweest, ik kende hem helemaal niet. al zat ik nog steeds met het gevoel dat hij bekend voor kwam. ik begon te lopen in een richtig waarvan ik niet wist waar ik uitkwam. terwijl ik allemaal huizen voorbij liep, begon ik enigsins te twijfelen of ik hier wel goed aan deed. ik bedoel, andere kinderen hadden het mischien wel slechter thuis. ze sloeg mij dan wel eens, maar mischien verdiende ik die ook. snel schudde ik die gedachte van mij af. nee, er is geen excuus om iemand te slaan. en zoizo is het te laat om nu nog terug te gaan. het begon donkerder te worden, dus ik moest snel een slaapplek zoeken. ineens zag ik dat ik uit het dorpje was. ik stond op een kruispunt, recht voor me lag een lange weg, rechts lag nog een dorp en links lag een klein prive strandje. ineens kreeg ik een idee, en liep richting het strand. er hing een lang wit/rood lint zodat ik niet verder het stand op kon. ik glipte eronder en liep het strand op. er kwam een lading zand in mijn schoenen dus ik deed ze uit en propte ze in mijn tas. het zand voelde lekker warm aan mijn voeten. de zon was nu helemaal onder, dus ik pakte een klein handdoekje dat ik meegenomen had en spreidde het uit op het strand. ik was dood moe van het wandelen en plofte neer op het handdoekje. zuchtend keek ik naar de sterren boven me. morgen moet ik een motel vinden, en daarna op banenjacht gaan. ik kon niet voor altijd zo blijven rondlopen, met loodzware spullen achter mij aan. hoe kon dit nou gebeuren? zo hoorde een zestien jarig meisje niet te leven. alleen op de straat, zonder huis, zonder ook maar iets. ik had al geluk dat ik geen creeps ben tegengekomen. al denkend en pijnzend draaide ik me op mijn buik en viel ik zo in slaap.