062

Liam James Payne

Zachte stemmen klinken in mijn gehoorgang. Iemand fluistert constant kleine zinnetjes en woordjes in mijn oor. Alleen net niet hard genoeg om te verstaan. Langzaam worden de woorden steeds helderder en krachtiger, alsof iemand een versterker tegen mijn oorschelp aanhoudt. Door de steeds luider worden de stemmen, word ik me bewust van mijn lichaam. Ik voel hoe een warme hand de mijne vast houdt en verwarmd. Zachtjes probeer ik mijn spieren aan te spannen en in de andere hand te knijpen. Tot mijn grote verbazing lukt het en bereiken opgewonden kreetjes mijn oren. Nu probeer ik net als de twee vorige dagen mijn ogen te openen en dit keer gaan ze zonder moeite open. Bijna meteen knijp ik ze weer dicht tegen het felle licht dat afkomstig is van Tl-buizen aan het plafond. Na een poosje besluit ik om een nieuwe poging te wagen en open mijn ogen opnieuw. Dit keer met succes en mijn pupillen kijken recht in de bezorgde irissen van mijn moeder. 'Liam! Hoe voel je je?' Vraagt ze meteen. Als ik wil antwoorden komt er alleen maar wat gekras uit mijn keel. Ik slik een paar keer en probeer het opnieuw. Voor ik opnieuw antwoord geef, glijden mijn ogen even door de ruimte en blijven even hangen bij de gezichten van mijn vader en zussen. 'Ik heb me wel eens beter gevoeld.' Mijn stem klinkt schor en vermoeid, alsof ik al uren wakker ben en aan één stuk door heb gepraat. 'Ja dat zal wel. De dokter is onderweg en zal wel wat meer uitleg geven dan ik kan doen.' Mijn moeder kijkt me lief aan. Ik sluit mijn ogen voor een paar seconden en heb het gevoel dat ik zo weer in een diepe slaap kan wegzakken. Iets wat ik alles behalve van plan ben, maar zo moe heb ik me in mijn hele leven nog nooit gevoeld. 'Wil je de jongens bellen? Zeggen dat ik wakker ben.' Vragend kijk ik mijn moeder aan. Mijn stem klinkt al veel minder schor, al is de vermoeidheid nog duidelijk te horen. Mijn moeder knikt en loopt naar de gang om te bellen. Ik hoor haar zachte stem en richt mijn blik op de rest van het gezin. Veel wordt er niet gezegd. Waarschijnlijk weten ze niet wat ze moeten zeggen en ik heb geen zin om te beginnen. Op het moment dat mijn moeder de kamer weer binnen komt, loopt ook de dokter naar binnen en begint me te onderzoeken. Hij stelt verschillende vragen en duwt op bepaalde plekken van mijn lichaam. Als hij klaar is, schrijft hij iets op zijn klembord en kijkt me aan. Hij opent zijn mond om uit te leggen wat er met me aan de hand is.

---

Hi!
Sorry dat ik al een week niet hebt geschreven, maar ik geniet van het mooie weer en de laatste weken van de vakantie. Dus zit niet veel achter de computer.

Mag ik alsjeblieft wat meer reacties?!
Met 32 abo's moet minstens 4 reacties haalbaar zijn.
Dus 4 reactie's en dan ga ik verder

Xx