Moving Out

'Mam...'
'Wat is er schat?' vroeg ze aan Tom.
Mijn broer keek nerveus naar zijn voeten en wist niet welke houding hij moest aannemen.
'We willen alleen gaan wonen'
Mam keek hem geschokt aan en liet haar glas cola uit haar handen vallen. Ik slikte nerveus, ik was doodsbang voor haar reactie en haar antwoord. Tom en ik waren ondertussen al een jaar samen zonder dat iemand het wist. We wilden echter ons eigen leven lijden, waar we ons niet moesten verstoppen.
'Zo ineens? Waarom? Je bent nog jong, je kan nog blijven,' zei mam stotterend.
'Mam, we zijn volwassen. We kunnen niet altijd op jullie kosten blijven leven'
'En Bill dan? Gaat hij mee bij jou wonen?' vroeg ze.
Tom knikte vastbesloten.
Mam keek me droevig aan. Ik wist dat ze zoveel van ons hield, dat het haar pijn deed om ons los te laten. Het risico om ontdekt te worden was gewoon te groot en ik kon het niet aan om tegen iedereen te liegen.
'Als dat echt is wat jullie willen, dan kan ik jullie niet tegenhouden maar zorg goed voor je broertje, ok?' vroeg ze bang.
'Natuurlijk, mam. Hem zal niets overkomen,' zei Tom met een glimlach.
'Waar willen jullie gaan wonen?' vroeg ze.
'Eigenlijk, mam, hebben we al iets gevonden,' zei Tom onzeker.
'Zo snel al?'
'Het is 200 kilometer van hier vandaan'
'Wat? Waarom zo ver weg van ons? We gaan jullie nooit meer zien!' huilde ze.
Er waren huisjes genoeg die dichter in de buurt waren maar zoals ik al zei, wilden we ons niet meer verstoppen. Als we wat verder weg woonden, dan wist niemand dat we een tweeling waren. Het was gemakkelijker om twee homo's te accepteren, dan twee Twincesters, zoals ik het zelf noemde.
'We hebben gewacht met dit te vertellen tot op de dag dat we gingen verhuizen,' zei Tom ongemakkelijk.
'Wat? Jullie verhuizen nu? Vandaag, dit moment?' vroeg de arme vrouw.
Haar tranen liepen over haar wangen, wat het moeilijk maakte om deze beslissing door te zeggen. Gelukkig stond Tom iets sterker in zijn schoenen en ging hij alles regelen. Hij knuffelde mam lief en wreef troostend over haar rug.
'Je bent ons toch niet kwijt? We komen elke weekend hier eten!' lachte Tom.
'Echt? Beloof je dat?' vroeg ze snikkend.
'Een Kaulitz belofte'

Enkele uren later hadden we al onze spullen in Tom's auto gedaan. Mijn auto liet ik thuis staan, aangezien mam en Gordon die nodig hadden. Ik gooide nog een laatste zak met kleine dingen in de auto en gaf mam een zoen. Na vele tranen had ze dan toch besloten om ons te laten gaan.
'Tot volgend weekend, mam,' zei ik lief.
'Vergeet niet naar school te gaan!'
'Mam, het is nog maar een half jaar en dan kunnen we stoppen,' zei ik zuchtend.
'Toch moet je elke dag nog gaan. Je bent dan al wel volwassen maar het was je eigen schuld dat jullie nooit aanwezig waren door het spijbelen en dus een jaar moeten herhalen,' zei ze op een moederlijke toon.
Ik glimlachte kort, gaf haar en Gordon een knuffel en ging daarna in de auto zitten. Tom zwaaide eventjes naar ze, daarna reden we door. Het was wel eventjes rijden maar dat had ik nodig om terug te ontspannen. Met een diepe zucht liet ik me in een gemakkelijkere positie zakken. Tom keek me glimlachend aan en wreef lief over mijn knie.
'Nu kunnen we onszelf zijn,' zei hij.
'Het werd tijd! Nu kan ik tenminste je hand vasthouden zonder me zorgen te maken over mogelijke bekenden die het zouden kunnen zien. Ik ben zo blij,' lachte ik.
'Hopelijk weet je dat er nog veel werk in het huisje te doen is?' lachte hij pestend.
'Dat maakt niet uit. We hebben tijd genoeg en dan kunnen we er ons eigen plekje van maken'
'Maar nadat het huisje klaar is, moeten we wel werk zoeken. Ik heb al mijn zakgeld gespaard maar ook dat zal na een tijdje op geraken'
'Dat zien we dan wel' zei ik, terwijl ik hem een zoen gaf.
Ons leven kon beginnen. Er waren geen bekende gezichten meer die ons zouden kunnen verafschuwen. Mam en Gordon dachten nog altijd dat we lieve broertjes waren en Georg en Gustav dachten er waarschijnlijk ook niet meer over na. Het enige wat we nooit konden doen, was zeggen dat we een tweeling waren.