Hoofdstuk 22

Ik zette mijn treurigste gezicht op en ik zag Harry, dat ook doen. Ron en Hermelien, wierpen elkaar gelijk een bezorgde blik toe. ‘En’? Vroeg Ron, voorzichtig. Harry, knikte bijna onzichtbaar zijn hoofd. ‘Nee’, zei Harry. ‘Het spijt me zo voor jullie’, zei Hermelien. ‘Het spijt mij ook voor ons’, zei ik, ‘Ik vind het echt vreselijk voor ons, dat we helaas in het team zijn toe gelaten’. ‘NEE’! Riep Ron. ‘Sst Ron’, zei ik, ‘ze hoeven het in Londen niet te horen’. ‘Sorry’, zei hij, ‘maar jullie zijn echt toe gelaten’? ‘Ja’, zei we in koor. ‘Nou ja’! Riep Hermelien ‘en dan zeggen van niet’. ‘Grapje!’, riepen ik en Harry en we barstten in lachen uit. ‘Zeg Harry’, zei ik, toen we uit gelachen waren. ‘Heb je zin om mee te gaan, naar de uilenvleugel’? ‘Lijk me leuk’, zei Harry. Samen liepen we naar de uilenvleugel, nog na lachend om de reactie van Ron en Hermelien. ‘Mia’! Riep ik en ze kwam gelijk aan gevlogen. ‘Hedwig’, riep Harry en een prachtige sneeuwwitte uil kwam aan gevlogen. ‘Wauw’, zei ik bewonderend, ‘ze is prachtig. ‘Dankjewel’, zei Harry, ‘Mia is ook een mooie uil’. Ik glimlachte en aaide Mia over haar kopje. Een kwartiertje later gingen we weer terug naar de leerlingenkamer, onderweg kwamen we langs het kantoortje van mijn vader. ‘Ik denk, dat ik nog even langs ga’, zei ik zachtjes. ‘Snap ik’, zei Harry en hij liep al door. ‘Harry’! Riep ik hem na en hij draaide zich om. ‘Ik.. Het spijt me dat ik zo vaak langs ga, terwijl jij bij je oom en tante woont’, zei ik en ik keek naar mijn schoenen. ‘Het is niet erg’, zei hij, maar ik zag dat hij het moeilijk vond. ‘Ga anders mee’! Riep ik meteen enthousiast. ‘Ik kan toch niet zomaar langs bij het schoolhoofd’, zei Harry. ‘Zie het maar als hij bezoekje aan mijn vader, want dat is hij ook, soort van dan’, zei ik ‘zoutzuurtjes’ en de waterspuwer ging opzij. Harry treuzelde nog steeds, dus ik pakte zijn hand en trok hem zachtjes mee. ‘Kom op Harry’, zei ik. ‘Je hebt Voldemort ook overleefd en dit is heel wat minder erg’. Ik wist Harry de trap op te krijgen en klopte op de deur. ‘Binnen’, hoorde ik mijn vader zeggen. ‘Nu heb je geen keus meer’, fluisterde ik zachtjes en deed de deur open. ‘Hoi’, zei ik, ‘Ik heb Harry mee genomen’. Ik stapte aan de kant, zodat Harry te voorschijn kwam. Hij werd een beetje rood en stamelde; ‘Hallo professor’. ‘Hallo Harry’, zei mijn vader. ‘Weetje’, zei ik, toen we eenmaal zaten, ‘dit is best gezellig’. Harry en mijn vader, moesten beide lachen. ‘Ik ga ook altijd, zomaar even bij het schoolhoofd langs’, zei Harry, toen ze uitgelachen waren. Ik haalde mijn schouders op. ‘Zie het maar, als een bezoekje bij mijn vader’, antwoordde ik, ‘want dat is hij ook, het enige verschil is dat hij toevallig het schoolhoofd is. En daarom mag jij het goede nieuws vertellen’. Harry, keek me even verbaast aan, maar leek daarna door te hebben waar ik het over had. Mijn vader, keek eerst naar mij en daarna naar Harry, hij leek ons niet helemaal te volgen. ‘wij, ik en Luce, zijn toe gelaten tot het zwerbalteam’, zei Harry. ‘Echt’? Vroeg mijn vader. We knikten trots. ‘Wat goed’! Riep hij daarna vrolijk. ‘Dat vraagt om een koekje’. ‘Dezelfde als die van professor Anderling’? Vroeg ik. ‘Hoe weet jij dat, professor Anderling koekjes heeft’, vroeg Harry. Ik haalde mijn schouder op. ‘Ik kreeg er een toen ik daar was’, beantwoordde ik zijn vraag. ‘Waarom was je daar dan’? Vroeg mijn vader nieuwsgierig. ‘Even babbelen’, zei ik, daarna pakte ik een koekje en propte hem lachend in mijn mond.

Een kwartiertje later, namen Harry en ik afscheid van mijn vader. ‘Doei’, zei ik, terwijl ik hem omhelsde. ‘Doei’, zei mijn vader en hij gaf me een kus op mijn voorhoofd. ‘Welterusten pap’, zei ik voor ik de deur achter me dicht trok. ‘Welterusten lieverd, welterusten Harry’, antwoordde hij. ‘Welterusten professor’, zei Harry en hij werd een klein beetje rood. Ik kon een glimlach niet onderdrukken, dus ik trok gauw de deur zachtjes in het slot. Eenmaal beneden, hield ik het niet meer en kreeg de slappe lach. ‘Wat nou’? Vroeg Harry verontwaardigd. ‘Jij’, hikte ik. ‘Wat ik’? Harry keek me dom aan. ‘Je was zo verlegen’, zeg ik. ‘Hoe zou dat nou toch komen’? Vroeg Harry en ik hoorde zijn
sarcasme. ‘Het was wel schattig hoor, maar het past niet bij jou’, zei ik. ‘Vond je het dan echt zo erg’. Ik voelde gelijk schuld, dat ik hem had mee genomen terwijl hij het niet leuk vond. ‘Nee’, zei Harry ‘ het was heel gezellig’. ‘Waarom, dan toch zo verlegen’, vroeg ik. Ondertussen was ik op weg naar de leerlingenkamer. ‘Ik..’ Stamelde Harry, ‘Het is gewoon moeilijk om te zien, dat..’, hij kwam niet meer uit zijn woorden. ‘Dat wat Harry’? Vroeg ik en ik was gestopt met lopen en keek hem aan. ‘Weetje’, zei ik, ‘ik wou dat jij bij Albus woonde, in plaats van ik’. ‘Niet dat hij niet aardig voor me is’, voegde ik daar snel aan toe, schuld, het was alweer zijn schuld dat ik dit soort dingen zei. ‘Nee’, zei Harry ‘ je wilt echt niet bij de Duffelingen wonen’. ‘Het spijt me Harry’, zei ik, alweer schuldbewust, gelukkig voor mij wen je eraan. ‘Ik moet er met mijn stomme kop, niet steeds weer over beginnen’. ‘Je hebt geen stomme kop’, zei Harry, ‘Je probeert alleen, maar te helpen. Denk ik dan’. Ik grijnsde, mijn hulp was niet helemaal perfect. ‘Kom’, zei ik’, wat jij nodig hebt is een berg chocokikkers. Ik kom er, maar niet doorheen. Zal Ron wel leuk vinden’. Ik pakte zijn pols, rende met hem achter me aan, naar de leerlingenkamer. Ik schoot door, naar mijn slaapzaal en pakte daar mijn 2 dozen chocokikkers. Ik sprong de trap af naar beneden en duwde de chocokikkers bij Harry en Ron in de handen. Zoals je al verwacht kon hebben, viel Ron meteen aan. De vreetzak.