Hoofdstuk 10

*Selena's POV*
Ik liep uit de Subway opweg naar mijn auto. Ik zag een paar mensen naar me toe lopen en ze vroegen een foto. Ik glimlachte en knikte. "Tuurlijk." Ik nam wat foto's met hun en liep toen naar mijn auto. Mijn fans zijn de enige die me nu blij kunnen maken. Ik zuchtte en reed naar huis. Onderweg dacht ik na over wat ik moest doen. Shit, morgen een intervieuw met Ellen...

*Justin's POV*
Ik deed de deur open, Alfredo was er weer, shit. "Dude je gaat naar huis voor een week. Terug naar Ryan, Chazz, je moeder, vader, Jazzy en Jaxon" zei hij, en daarna kwam het: "En Catlin niet te vergeten" Catlin.. Wilde ik haar zien? Misschien, misschien kon zij me Selena laten vergeten.. "Je hoort blij te zijn.." hoor ik Alfredo nog zeggen. Ik keek op "ik hoor blij te zijn?" herhaalde ik. "Hoe kan ik blij zijn nu? Het meisje waar ik heel mijn hele leven wilde besteden heeft het uit gemaakt met me!" Schreeuwde ik gebroken "Ik kan niet blij zijn" ik probeerde mijn tranen in te houden, altijd als ik over haar praat dan krijg ik tranen in mijn ogen, maar ik kan totaal niet huilen met Alfredo er bij. "Fredo dank je voor je hulp, ik moest niet tegen je schreeuwen bro" zei ik tegen hem met een trillerige stem. "Ik hoor inderdaad blij te zijn, ik ben het ook, maar ik kan haar niet vergeten" ik zuchte, het deed van binnen echt pijn. "Het is al goed. ik snap je wel" zei Alfredo. "Gelukkig" zei ik en ik ging even op mijn mobiel en verdiepte me in mijn twitter mentions.