013 Aine Flora

Aine gaf de bloemen water in de tuin van hun weeshuis.
Ze keek naar de zon die vrolijk straalde aan de hemel.
Het was Lente en de bloemen groeide volop.
Deste meer rede voor Aine om de bloemen water te geven.
Aine dacht aan de tijd dat ze hier net was komen wonen.
De tuin was toen overwoekerd door de planten geweest en er was geen tuin van te maken.
Daar kan Aine niet tegen.
Ze was zo snel ze kon bezig geweest met de tuin, dag in dag uit.
Het heeft minstens een jaar geduurd voordat het een echte mooie tuin was. Niemand verzorgde hier de tuin.
De jongens vonden het maar sloom en stom en de meiden beweerde dat ze er vies van werden. Maar Aine vond het geweldig.
Aine zetten het gietertje neer en liep naar de moestuin.
Ze pakte een paar groente en deed ze in een mandje.
Snel liep ze naar de kokkin van het weeshuis, Mevrouw Amalie, een grote forse vrouw, ze kwam heel nuchter over maar ze was een echte schat.
Aine oogstte altijd de groenten en bracht ze dan naar mevrouw Amalie.
Aine liep de keuken binnen waar ze zag dat mevrouw Amalie al druk bezig was met het ontbijt.
Het was tenslotte bijna 8 uur.
Mevrouw Amalie schrok even toen Aine binnenkwam.
'Och kind ik schrok me een hoedje,' zei mevrouw Amalie.
'Oeps, dat was niet mijn bedoeling mevrouw!'
'Ach kind het geeft niet, heb je weer groente bij je?'
Aine knikte en overhandigde haar de groente in de mand.
Mevrouw Amalie Glimlachte en wees naar de tafel als teken dat ze mocht zitten.


Binnen 5 minuten was de eetzaal stampvol.
Vol zeurende meiden over dat ze vroeg moesten opstaan en over de make-up.
De jongens begon te schreeuwen en stoer te doen.
Zo ging het elke dag al jaren.
Toen Aine hier kwam was ze 4.
Toen had ze nog kans om hier weg te komen en geadopteerd te worden.
Nu was ze 14, dan adopteert niemand je meer.
Aine voelde een steek van verdriet.
Telkens als ze kinderen zag vertrekken ging ze meteen naar haar kamer janken.
Ze wilde niet huilen maar het moest gewoon.
Aine begon langzaam aan haar eten toen er uit de luidspreker klonk:'Wil Aine Flora zich melden bij de directrice!'
Ze schrok, ze had zeker toch niks gedaan?
'Oeeeeeeeee!,' loeide de klas.
Aine stond op en vertrok naar de directrice voorbereid op het ergste.



Aine liep zachtjes naar binnen, nou eigelijk kun je het beter sluipen noemen!
'Hoi,' piepte Aine.
'Je hoeft niet bang te zijn Aine je krijgt toch zeker geen straf,' zei de directrice.
Aine zag tot haar verbazing een man in de kamer zitten met 2 kinderen, misschien ook wezen?
Maar wat wilde hun van haar?
Misschien wel...?
Neee dat kan niet, echt NIET.
'Aine dit is mister Magic, hij wil je adopteren,' zei de directrice kalm.
Aine kon wel gillen schreeuwen dansen van blijdschap maar hield zich in en zei:'Geweldig ik pak meteen mijn koffers!,'


Aine liep de keuken binnen en drukte een kus op de wang van mevrouw Amalie.
Mevrouw Amalie keek haar verbaasd aan.
Zonder enige uitleg holde Aine naar haar kamer.
Pakte haar tas in en liep weer naar de directrice.
Aine Had er echt heel erg veel zin in.
Samen met de meisjes en mister Magic stapte ze in de auto.