01.

Sophie

De zon scheen hard en fel, de stralen brandden op m'n huid. Het water weerkaatste de lichtstralen van de zon, precies in mijn ogen waardoor ik m'n ogen een beetje moest dichtknijpen. Mijn voeten dobberden een beetje in het water. Het voelde fijn. Alsof ik even in mijn eigen wereldje was. Weg van de realiteit. Weg van alle onzekerheden. Toch werd ik een paar minuten later weer de realiteit ingezogen. "Sophie, zit je daar nog steeds? Ik had je gevraagd deze dozen naar boven te brengen. Je kan straks nog lang genoeg genieten van dit weer." Gestressed had m'n moeder zojuist deze woorden naar me geschreeuwd terwijl ze daarna net zo snel weer verdween als dat ze net was verschenen en me zo plotseling uit m'n gedachten had gehaald. Ik zuchtte diep en na nog een beetje tijdrekken stond ik toch maar op. Met natte voeten liep ik het grote nieuwe huis binnen. Het voelde niet als m'n huis. Het leek meer alsof ik op visite was. Alsof ik straks weer gewoon in m'n eigen knusse kamertje in Engeland zou zitten. Maar niks van dit alles was waar. Ik woonde hier nu definitief. In dit vreemde, onbekende, kale huis in Melbourne. Aan de andere kant van de wereld. Als ik even naar huis wilde, was ik zeker een dag kwijt aan vliegen. Als ik even naar m'n vriendinnen wilde bellen moesten we al een tijd afspreken. Niks kon spontaan gaan. Ik streek even door m'n haar en keek toen vermoeid naar het grote aantal dozen die naar boven gebracht moesten worden. Ik kon wel in huilen uitbarsten. Ik had helemaal geen zin om die stomme dozen naar boven te brengen. Ik had sowieso niet om deze verhuizing gevraagd. Ik had het idee dat m'n moeder alleen aan haarzelf dacht. Zij wilde verhuizen om zo een nieuwe start te maken. Alle vreselijke dingen die in Engeland waren gebeurd achter zich laten en vergeten. Het leek wel alsof ze er voor vluchtte. Wat dat betreft leek ik wel op m'n moeder. Ik wilde nooit met alle problemen die we haddden geconfronteerd worden. Ik wilde ze het liefst zo diep mogelijk wegstoppen. En tot nu toe ging het aardig goed. Ik hield het vol en dat was het belangrijkste. Uiteindelijk pakte ik toch de dozen op en bracht ze naar boven. Toen ik daarmee klaar was, liep ik naar beneden waar ik m'n moeder in de keuken vond. Ze zat onderuit gezakt op de stoel en zag er moe uit. Op dat moment kreeg ik wel een beetje medelijden met haar en ik nam meteen terug dat ze alleen aan haarzelf dacht. Dat was zeker niet waar. Ze deed echt haar best om het zo goed mogelijk te hebben voor ons allebei. Hoe moeilijk het soms ook was. Want we hadden het zeker moeilijk gehad in het verleden. Zo werd op m'n 7e verjaardag ontdekt dat ik kanker had. Leukemie om precies te zijn. Het waren moeilijke tijden. Vooral m'n vader kon niet goed met de emoties omgaan. Daarom zijn ze toen ik acht was, gescheiden. Tenminste ik denk dat dat de reden voor de scheiding was. M'n moeder ontkent het telkens weer en zegt dat het nooit met m'n ziekte te maken had. Ik weet zeker dat het wel zo was, maar echt veel kan het me niet meer schelen. M'n vader verliet ons en vertrok naar god weet waar. Daarna heb ik nooit meer iets van hem gehoord. Ik kan nog steeds niet bevatten hoe deze man, mijn vader, zoiets heeft kunnen doen terwijl hij m'n moeder en mij in zo'n moeilijke situatie heeft verlaten. Ik snap nog steeds niet of hij niet wilde weten of ik uiteindelijk was genezen? Ik snapte het niet. Nog steeds niet. Uiteindelijk was ik op m'n 11e genezen. Na alle chemotherapieen, ziekenhuisbezoeken en spuiten was het voorbij. Dachten we tot ik op m'n 14e weer de uitslag van leukemie kreeg. Het was teruggekomen. De artsen hadden er in eerste instantie niet veel vertrouwen meer in maar ook deze keer overleefde ik het. Het ziekenhuis was mijn thuis geworden dus het was vreemd om weer naar huis te gaan. Nu ben ik 17 en ik weet zeker dat ik nooit meer terug wil naar het ziekenhuis.