026

'Andy!' riep Zayn en liep me achterna. 'Ik hoop niet dat we elkaar nu hoeven te haten.' 'Wat?' vroeg ik verontwaardigd. 'Ik hoop niet' 'Ja ja ik hoorde je hoor. Even voor je eigen duidelijkheid. Mijn moeder werd vermoord omdat ze van een hond hield. Van een hond ja! En dan hoop jij dat we elkaar niet hoeven te haten? Ben je ziek in je hoofd ofzo?' vroeg ik en knalde de deur dicht. Ik liep naar het strand en begon te rennen. Na een hele tijd stopte ik pas. Ik had geen idee waar ik was, maar het kon me totaal niet schelen. De ondraagbare geur van hond kwam mijn neus binnen. Met een ruk keek ik op. 'Wat doe je hier?' snauwde ik en keek weer voor me. 'Het is niet mijn schuld dat je moeder is overleden. En als je je vader wilt vermoorden ofzo wil ik je best helpen.' zei Zayn. 'Ik vind het echt heel erg voor je. Dat gun ik niemand. Zelfs jou niet.' zei hij en kwam naast me zitten. 'Weetje Zayn. Jij bent echt de eerste en waarschijnlijk enige die ik aardig vind en waarmee ik bevriend kan raken. Van die honden dan he.' zei ik en sloeg snel een hand voor mijn mond toen ik besefte wat ik had gezegd. 'Ik vind het niet erg hoor als je me een hond noemt. Als ik jou een bloedzuiger mag noemen.' 'Je weet dat ik geen mensenbloed drink?' vroeg ik snel. Hij knikte. 'Ja je drinkt hertenbloed toch?' Ik knikte. 'Zit dat in die flessen?' vroeg hij met opgetrokken neus. 'Ja.' zei ik droog en stond op. 'Kom we moeten weer terug. Het wordt al donker. Waar zijn we eigenlijk?' 'Volgens mij zijn we in schotland.' zei Zayn en ging achter een rots staan. Hij kwam terug als wolf en ging naast me staan. Ik grinnikte en aaide over zijn kop heen. 'Wie er als eerste is.' zei ik en ging klaar staan. 'Drie, twee, hé dat heet valsspelen!' gilde ik naar Zayn die al een halve kilometer verderop liep.