025

'Je weet wie mijn vader is toch?' 'Hoe zou ik dat moeten weten?' snauwde ik. 'Je hebt hem al meerdere keren ontmoet. Maar goed. Het zal allemaal wel heel ongelovig klinken maar ik spreek de waarheid. Jouw moeder was de imprint van mijn oom.' zei hij. 'Ben je op je hoofd gevallen ofzo?' vroeg ik bot. 'Mag ik verder praten?' 'Ja.' 'Dank je. Maar je moeder was al getrouwd met je vader. Ze wilden niet scheiden omdat jij recht had op een goede kindertijd. Bijna elke avond kwam jouw moeder naar mijn oom toe. Zo ging het door tot twee en een half jaar geleden. Je vader was veranderd in een bloedzuiger,' Ik keek hem woest aan. 'Sorry. Je vader was veranderd in een.. nou ja wat jij bent. Pas toen ontdekte hij het. Je moeder droeg door haar bezoekjes de geur van hond met haar mee. Jou vader wilde het eerst niet geloven maar een half jaar later was hij er klaar mee. Ze maakten de hele tijd ruzie.' Ik dacht na. Dat kan ik me nog herinneren. 'Ja, mijn vader riep de hele tijd dingen tegen haar over een hond ofzo.' zei ik tegen Zayn. 'Ja nou daar zal hij vast mijn oom mee hebben bedoeld.' Hij stopte even en haalde diep adem. 'Je vader was zo boos dat hij haar mee had genomen naar een bos. Je moeder zei dat ze naar mijn oom toe ging en toen heeft je vader haar vermoord.' Dat laatste mompelde hij en keek naar zijn handen. 'Hoe weet je dit?' vroeg ik met tranen in mijn ogen. 'Mijn neef, zijn zoon, moest die avond ronde lopen.' 'Dus mijn moeder hield van een hond.' zei ik en trok mijn neus op. 'Ja.' zei Zayn droog. 'En mijn vader heeft haar vermoord.' zei ik en stond woest op. 'Hij gaat eraan.' zei ik en ik liep weg.