Their First Kiss

Met wijd geopende ogen keek ik naar de slaperige Bill. Hij keek me minstens even geschrokken aan terwijl zijn mond open viel. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en slikte.
'Het is niet zoals je gehoord hebt...' zei ik onzeker.
'Je houdt van me?' zei hij met een onvaste stem.
Ik wist geen woorden die me konden redden dus besloot ik niet te liegen. Ik knikte stilletjes en wist niet wat ik moest doen. Ineens kwam Bill naar me toe en gaf me een harde mep in mijn gezicht.
'Bill!' riep Georg.
'Hoe kan je! Gatver!' schreeuwde hij.
Hij duwde me hard tegen mijn borstkas, waardoor ik viel. Daarna zag ik hoe hij het huis uitliep, ook al was het nacht. Geschrokken keek ik naar de gesloten deur en voelde me alsof ik aan het stikken was. Voordat ik het kon tegen houden, kwamen mijn tranen al. Georg probeerde me te troosten maar dat was nu onmogelijk. Bill vond me walgelijk. Hoe kon ik zo dom zijn om erover te praten als hij in de buurt was. Ik had slimmer moeten zijn. Het brak mijn hart, ook al wist ik dat het antwoord nooit positief had kunnen zijn. Het was ziek om van je eigen tweeling te houden.
'Tom...' zei Georg die niet wist wat hij moest zeggen.
Ik stond snel recht, duwde Georg uit mijn weg en liep achter Bill aan. Ik moest er met hem over praten zodat hij me niet meer walgelijk vond, anders ging ik dit niet overleven. Ik rende door de duisternis en vroeg me af waar Bill naartoe zou kunnen gaan zonder een lichtje en met een slecht oriëntatievermogen.
'Bill!' riep ik.
Mijn benen renden automatisch naar de juiste plek, het was onmogelijk om mijn twin niet terug te vinden. Ik zag dat hij op een houten bankje zat en diep in gedachten was. Stilletjes ging ik naast hem zitten, wat hem deed opschrikken. Hij had tranen in zijn ogen en rilde door de kou.
'Bill, laat het me uitleggen...' zei ik ongemakkelijk.
Voordat ik echter iets kon zeggen, knuffelde hij me plots en drukte me stevig tegen zich aan. Ik voelde de vlinders in mijn buik gek worden en ik wist zeker dat ik nu rood zag.
'Bill?' vroeg ik verward.
'Jij stomme idioot!' schreeuwde hij ineens.
Hij pakte mijn schouders vast en schudde me door elkaar, terwijl hij doorheen zijn tranen glimlachte.
'Wat?'
'Waarom deed je gisteren alsof je me niet gehoord had, toen ik je zei dat jij de persoon was waarop ik verliefd was!'
'Was het dan geen grap?' vroeg ik onzeker.
'Een grap? Waarom zou ik daarover een grap maken! Ik was serieus maar jij, met je stom leeg hoofd, begreep het niet! Heb je enig idee hoe onzeker ik me toen voelde? Hoe kon je zo dom zijn!' huilde hij.
'Maar, wacht. Ik snap je niet. Je meende het echt? Waarom zei je dat niet? Ik voel me verward...'
'Snap je het dan niet totdat ik het bewijs?'
Hij pakte ineens mijn hoofd was en drukte zijn lippen op de mijne. Ik schrok me rot, dit had ik totaal niet verwacht. Snel beantwoorde ik de zoen terwijl ik niet kon geloven dat dit echt gebeurde. Waarom duurde het zolang?
'Zie je nu wel, ik ben serieus,' zei Bill blozend.
'Waarom sloeg je me dan als je toch hetzelfde voelde?' vroeg ik verward.
'Omdat Georg erbij was. Ik wil niet dat iemand het weet want zoals hij zei, is de hele wereld ertegen'
'Wat maakt het uit wat anderen denken! Ik kan niet geloven dat je hetzelfde voelt! Ik ben de gelukkigste jongen op aarde!' riep ik blij.
Ik drukte Bill stevig tegen me aan en snoof aan zijn haar. Ik kon mijn brede grijns niet verstoppen.
'Knijp me,' zei ik.
'Wat?'
'Knijp me zodat ik weet dat het geen droom is'
'Dan moet je mij ook knijpen want ik kan het ook bijna niet geloven,' lachte hij.
'Dank u, God!' zei ik terwijl ik mijn armen richting de hemel gooide.
Bill lachte erom en ging tegen me aan zitten. Hij was lekker warm ook al rilden we beide door de koude nacht. Het voelde goed aan om zijn huid tegen me aan te voelen. Hij was zo dichtbij, dichter dan hij ooit al was. Ik voelde me plots misselijk door mijn hart dat te snel aan het slaan was. Zoveel stress kon niet gezond zijn maar vanaf nu moest ik mijn gevoelens nooit meer verstoppen. Mijn grootste wens was uitgekomen.
'En wat nu?' vroeg Bill onzeker.
'Wat bedoel je?'
'We kunnen dit tegen niemand vertellen. We moeten het verstoppen zodat onze vrienden het nooit merken en ook mam en Gordon mogen dit niet weten. We moeten ook opletten als we buiten zijn want bijna de hele buurt weet dat we een tweeling zijn'
'Mij kan het eigenlijk niet schelen want als ik jou bij mijn zijde heb, dan kan ik de meningen van de andere mensen aan. Maar als jij niet wil dat iemand het weet, dan moeten we het geheim houden,' zei ik glimlachend.
Bill lachte schattig en legde zijn hoofd dat tegen mijn schouder.
'Zo gelukkig heb ik me nog nooit gevoeld,' zei hij.