Hoofdstuk 9- Stranger Visiting

ik zette haar spullen neer naast de bank. de jongens keken mij verbaast aan. Janette bleef bij de deur staan en keek onzeker om haar heen. 'Kom maar binnen hoor.' zeg ik lachend. langzaam kwam ze naast de bank staan. ik liet een bemoedigende lach horen, waardoor ze ging zitten. 'lust je een tosti?' vraag ik. ze lacht zenuwachtig. 'ja, tuurlijk.' weet ze uittebrengen. als ik de tosti klaar heb zet ik het voor haar op de koffietafel. twijfelend pakt ze het bord en begint te eten. na de eerste hap worden haar ogen groot. 'Mmm.. dit is echt heel lekker.' smakt ze.'Ja, Harry kan tosti's maken als de beste' lacht Louis, maar nog steeds verbaast kijkt hij mij aan. Janette lacht en eet verder. ik begin te lachen. ik wenk naar Louis dat hij de keuken in moet komen. Louis staat op en loopt mij achterna. ik geef de rest een blik dat ze aardig moeten zijn voor Janette en verdwijn de keuken in. als ik Louis alles hebt uitgelegd kijkt hij mij verbaasder aan dan tevoren. 'dus je ként haar niet eens.' vraagt hij. 'nee, maar ik wou haar helpen, ze huilde nota bene.' verdedigde ik mijzelf. 'en je weet dat ik daar niet tegen kan.' ik keek hem aan. hij fronste even. 'weet ze wie wij zijn?' vroeg hij toen. 'Nee, volgens mij niet, ze heeft er nog niets over gezegt.' louis liep hoofdschuddend weg. hij wenkte de jongens dat ze gingen. 'zie je vanavond, Styles.' riep Zayn. 'Tot vanavond.' riep ik terug en de jongens verdwenen door de deur. ik loop weer naar de keuken en schenk twee glazen icetea in. dankbaar kijkt ze mij aan als ik haar een glas aanrijk. 'heb je een slaapplaats nodig?' vraag ik. 'Waarom denk je dat?' antwoord ze vragend. tja, waarom ik dat dacht? dat was wel overduidelijk. 'omdat je met al je spullen in een steegje zat.' dat ze daar huilend zat, zei ik maar niet. ook durfde ik niet te vragen waarom ze aan het huilen was. ze was stil. het leek alsof ze weer in huilen uitbarste. 'sorry, ik bedoelde dat als je een slaapplek nodig hebt, je gewoon hier mag blijven.' ze wreef even in haar ogen. dankbaar keek ze me aan. 'nee hoeft niet, ik moet weer verder.' zei ze uiteindelijk. teleurgesteld kijk ik naar mijn schoenen. 'oh, oké dan.' zei ik en stond op. Janette stond ook op en liep naar de deur met het koffer achter zich aan. 'dankjewel voor het eten.' zei ze en wilde de deur opendoen. 'wacht, wil je niet wat eten meenemen?' vroeg ik nog. maar ze liep al richting de lift. 'nee dankje, ik heb genoeg gehad.' ze stapte de lift in en langzaam sloot de deur achter zich dicht.