O3. Detention

Wat onwennig liep ik het nablijflokaal binnen. Ik had nog nooit hoeven nablijven, maar vandaag was het bij mijn eerste les al raak geweest. Great start olivia, zei ik tegen mezelf terwijl ik een tafeltjes uitzocht. Ik keek even naar de andere leerlingen die er zaten, maar ik herkende niemand. Ik keek op toen Louis en Harry druk discussierend binnen kwamen. Harry keek de klas rond en liet zijn blik even bij mij hangen. Vervolgens liep hij het lokaal verder in en ging aan het tafeltje naast me zitten. Louis volgende hem en ging voor hem zitten. Hij draaide zich om en keek me opnieuw onderzoekend aan. Ik voelde een rilling over mijn rug lopen. 'So, you survived your first day?' vroeg Harry. 'Yeah, I did,' glimlachte ik. 'Quit!' Ik schoot overeind bij het horen van de schelle stem door het lokaal. 'You can all go home after you copied the first three pages of your english book!' De deur ging open en Perrie en een andere jongen liepen het lokaal in. 'You can stay ten minutes for being late!' Ik voelde me totaal niet op mijn gemak bij deze leraar. Ik zou in het vervolg voortaan mijn mobiel uitzetten voor de les begon. Ik bukte en pakte mijn engels boek uit mijn tas. De leraar liep langs de tafels en gaf iedereen drie blaadjes. Ik slikte. Had je die alle drie nodig? 'I don't think we can make soccer practise,' zei Louis tegen Harry. 'Not a word!' Louis kromp licht ineen en draaide zich weer om. Harry keek mij aan en rolde overdreven met zijn ogen. Ik glimlachte naar hem. Daarna keek ik weer naar mijn boek en opende het op de juiste pagina. Ik pakte een pen uit mijn etui en zuchtte zachtjes. Ik schreef mijn naam boven aan het blaadje en begon met het overschrijven van de drie pagina's.

Na een uur lang schrijven mochten we eindelijk naar huis. Ik liep naar mijn kluisje en pakte mijn boeken eruit. Mijn hand voelde nog steeds krampachtig aan na een uur lang pennen. 'I'm glad that's over,' klonk Harry's stem naast me en ik slaagde een verschrikt gilletje. 'Oh, I didn't mean to scare you,' verontschuldigde Harry zich meteen. Ik glimlachte eventjes. 'It's OK,' zei ik terwijl ik mijn kluisje weer sloot. 'I think I'll see you tomorrow,' zei ik tegen hem. Ik liep weg, maar Harry liep na enkele tellen alweer naast me. 'Are you sure you don't want to audition with me for the music competition?' vroeg hij me. Ik schudde vastbesloten mijn hoofd. 'But your necklace, it must mean you love music,' veronderstelde Harry. Verschrikt greep ik naar het hangertje om mijn nek. Het was een muzieknootje. 'I did love music. Now I don't care,' zei ik stug terwijl ik doorwandelde. 'But in France, I saw how you loved being on stage, singing. You told me you love to make music.' 'You saw wrong Harry, just leave it. I'm not gonna audition with you,' zei ik terwijl ik de deur open duwde en de benauwde buitenlucht inliep. Ik liep richting het bushokje en ging zitten. Ik dacht dat ik Harry kwijt was, maar hij liep nog steeds achter me aan. 'Let me bring you home,' zei hij. 'I'm fine with taking the bus,' zei ik. 'Don't be so stubborn, just let me bring you home.' 'Fine,' verzuchtte ik en ik stond weer op om achter Harry aan te lopen naar zijn auto. Ik stapte in en zette mijn tas bij mijn voeten neer. Harry ging naast me zitten en reed van de parkeerplaats af. 'So, where do you live?' Ik vertelde Harry mijn adres en hij typte het in in zijn navigatie. Slim, want ik wist de weg echt nog niet. Na een kwartier stopte Harry voor mij huis. 'Thanks for the ride,' zei ik terwijl ik mijn gordel losmaakte en mijn tas vastpakte. 'I guess you are not gonne invite me in?' vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd en stapte de auto uit. 'Well, I see you tomorrow than,' zei hij. Ik knikte en deed de deur dicht. Harry zwaaide nog even voor hij mijn straat weer uit reed. Ik zuchtte diep en liep naar de voordeur. Mijn moeder was zoals verwacht niet thuis. Ik pakte een appel uit de fruitmand en zuchtte diep. Harry had gelijk. Ik hield van muziek maken en zingen. Vroeger deed ik het altijd met mijn vader. Hij kon me enorm stimuleren, maar liet me vrij in alles wat ik deed. Toen mijn vader kanker kreeg, kreeg ik van hem het kettinkje. Muziek zou me voor altijd aan hem herinneren, en dat deed het ook. Ik liet me op de bank zakken en zuchtte. Mijn vader zou willen dat ik samen met Harry auditie deed, dat wist ik zeker. Maar ik had er geen behoefte aan om in de schijnwerpers van de school te staan. Ik wilde anoniem deze school afmaken, maar volgens mij had ik geen goede start gemaakt door meteen zo veel met Harry om te gaan. Misschien moest ik me toch maar opgeven voor de wiskunde olympiade. Zo kon ik vrienden maken en hoefde ik niet steeds met zingen en Harry bezig te zijn. Daarnaast had Harry zijn voetbalwedstrijd. Mijn telefoon haalde me uit mijn gedachten. Ik haalde hem uit mijn broekzak en opende het sms'je

Sorry if I hurt you or something. I just loved singing with you, and, well, maybe I was hoping we could do it again. No pressure of course. I sorry for this afternoon. Shall I pick you up tommorrow? X Harry.

Ik staarde naar het sms'je. Wat moest ik hier nu weer mee doen. Na even na te hebben gedacht begon ik een sms'je terug te typen.

I'll think about the singing thing, I promise. Pick me up at eight? X Olivia.

Ik las mijn sms'je nog een keer over en drukte daarna op verzenden. Ik liet me in de bank zakken en beet op mijn lip. Ik had het heerlijk gevonden om met Harry te zingen, maar ik wilde niet nogmaals op het podium staan. Ik zou hem morgen vragen of we misschien gewoon konden zingen. Zonder het hele gedoe van de auditie's. Gewoon met z'n tweeën. Ik wist niet wat het was met Harry, maar hij veroordeelde me niet. Voor hem was ik een grote nerd. Ik was gewoon Olivia. Op al mijn andere scholen hadden ze me uitgemaakt voor nerd, studiebol en soms nog ergere dingen. Maar voor het eerst begon ik me een beetje thuis te voelen op deze school. Natuurlijk was ik bang voor Perrie, die duidelijk nog een crush op Harry. 'Sweetheart?' 'Hey mom,' riep ik terug. 'How was your first day?' vroeg ze terwijl ze naast me op de bank kwam zitten. 'I don't now. I met a few nice kids, but I had detention because my phone went of during class,' zei ik. 'You had detention?' herhaalde mijn moeder. Ik knikte bijna onzichtbaar. 'Hand in your phone.' 'What?' vroeg ik vol verbazing. 'Hand in your phone,' zei ze nogmaals. Met een diepe zucht gaf ik haar mijn telefoon en stond op. Waarom was mijn moeder altijd zo op mijn studie gericht. Niks anders telde voor haar. Ik stampte naar boven toe en sloot de deur achter me. Ik startte mijn laptop op terwijl ik mijn wiskunde tevoorschijn haalde. Ik logde in op msn en zag meteen dat Harry me had toegevoegd. Hoe hij aan mijn adres was gekomen vroeg ik me af, maar ik accepteerde zijn uitnodiging.

Harry says:
Hey, I send you a message, but you didn't respond. Something wrong?

Olivia says:
My mom took my phone because I had detention.

Harry says:
Oh, I'm really sorry for calling you during class. How can I make it up to you?

Olivia says:
It's not your fault. My mom's just being unreasonable.

Harry says:
Oh, I feel a little bit guilty thou. Is your mom always like that?

Olivia says:
Yeah. It's only school and educations that counts for her. She wants me to get great marks so I can do law school.

Harry says:
That sucks! But what want you to do after high school?

Olivia says:
I don't know. I'm raised with the idea of going to law school. I haven't give much tought about an other education.

Harry says:
I understand. But maybe you should think about what you want to do, not what your mother wants you to do.

Oliva says:
My mom's coming. I have to go. Thanks for the talk. See you Tomorrow. X

Ik sloot snel af en boog me over mijn wiskunde schrift. 'Olivia, diner's ready,' zei mijn moeder terwijl ze mijn kamer in liep. 'I'm coming,' zei ik terwijl ik mijn boeken dichtsloeg en daarna achter mijn moeder aan naar beneden liep. De woorden van Harry spookten nog door mijn hoofd. Misschien had hij gelijk. Misschien moest ik echt gaan nadenken over wat ik wilde, en niet wat mijn moeder wilde. Ik ging aan tafel zitten en zuchtte diep. Ik miste mijn vader. Ik wist zeker dat hij het wel belangrijk vond wat ik wilde.