Hoofdstuk 11

Olly's Outfit

‘OllyPolly!’ Het harde geluid van Niall’s stem begroet me als ik zijn kant op loop. De blonde jongen, die net nog slap tegen het muurtje hing, komt op me afgerent. Als hij dicht genoeg is, trekt hij me in een knuffel. Met één arm om mijn middel en één verstrengelt om mijn nek word ik vertroeteld. Als Niall doorkrijgt dat hij iets te sterk bezig is, laat hij me los. Zijn handen gaan weer in zijn broekzakken en hij kijkt me aan alsof hij me niet meer herkent.
‘Wat?’ Vraag ik hem met een geïrriteerde ondertoon. Zijn lippen krullen omhoog en hij schudt zijn hoofd een beetje.
‘Je bent veranderd.’ Antwoord hij.
‘Waarom dat nou weer?’ De woorden komen er iets feller uit dan ik bedoelt had. Natuurlijk was het niet gemeen bedoelt, maar als Niall dat soort dingen zegt zit er altijd een hele grote reden achter.
‘Niet gemeen bedoelt, hoor.’
‘Ik ben mooier geworden, hé?’ Zeg ik lachend.
Hij lacht en slaat zijn arm om mijn schouder. Ondertussen lopen we door. Ik staar voor me uit en we wisselen een tijdje geen woorden. Ik wacht op hem. tot hij heel zijn verhaal eruit gooit en alles duidelijk word. Als een klok staat onze vriendschap even stil. We praten niet, lachen niet met elkaar, niets. Altijd gaat het zo. En het gaat pas verder als hij zijn verhaal heeft gedaan.
Niall duwt me iets dichter tegen zich aan en slaakt een diepe zucht. Hier komt het dan.
‘Harry heeft je veranderd.’
Als de woorden uit zijn mond zijn, kijk ik hem aan. Zonder emotie, wachtend op een uitleg, want die komt er. Niall opent zijn mond om iets te zeggen, maar sluit hem dan weer. Zijn blik gaat van mij naar voor zich uit in de verte.
‘Hij heeft je veranderd. Niet slecht. Ik kan ook niet uitleggen hoe en wat, maar ik merk het gewoon. En dat is ook niet slecht, maar je bent gewoon niet meer zoals vroeger.’ De zinnen vloeien over zijn lippen, waar mijn blik op gericht is. Enige teleurstelling is te horen.
‘Niall?’ Begin ik om het onderwerp te veranderen. Niall kijkt direct weer mijn kant op. ‘Hoe zit het met jou? Ik heb jou nooit zien daten ofzo.’
Hij haalt zijn schouders op.
‘Ik red me wel.’ Zegt hij terwijl hij mijn blik ontwijkt.
‘Dat weet ik wel, maar is er dan niemand?’ Vraag ik hem. Mijn ogen zoeken die van hem, maar hij blijft me ontwijken.
‘Ik heb jou, toch?’ Hij port me en ik begin te lachen. Hij wil er niet over praten, dus ik geef het op.
Ik wurmt me onder zijn arm vandaan en versnel mijn pas. Eén keer draai ik me om, om Niall een hint te geven. Snel ren ik de hoek om. Richting het park.
Het geluid van Niall’s stappen achtervolgt me en ik versnel weer mijn pas.
‘Waar ga je heen?’ Hoor ik hem roepen, als antwoord draai ik me om en steek mijn tong uit. Ik ren een stukje door en stop als ik er ben. Niall botst tegen me op en samen vallen we in het vochtige gras. Ik voel de druppeltjes door mijn blouseje dringen en het voelt koud aan. Ik negeer het koude briesje tegen mijn blote onderarmen en ik staar naar de wolken. De lucht is niet meer zo fel blauw als vanmiddag, maar ik vind het mooi.
Ik hoor Niall naast me ademhalen en ik voel zijn ogen in mijn huid branden. Een glimlach siert mijn gezicht. Wat heb ik dit gemist.

Hi peepz, ik was even vergeten hoe erg ik school haat. Ik zit niet meer met mijn besties in de klas en ik had super veel huiswerk. Dat allemaal met een writersblock van hier tot Tokio.... Maar ik ben weer terug en ik probeer deze keer echt vaker te schrijven. Sorry

+I LOVE KUDO'S ;p ((It's my motivation...))