OO8 Isabelle Cleo Harrison

Ze werd de volgende ochtend rond een uur of acht wakker. Toen ze aan de middag dacht, kon ze wel janken. Dan kon Oliver weer haar hele leven bepalen. Dat deed hij nu ook al, maar hij kon haar tenminste niet meer aanraken. Vannacht had ze in een opwelling geroepen dat het uit was. Ze had gewalgd van Ryan, en uiteindelijk weer op de bank gelegen. Over 4 uur moest ze pas weer bij Nathan en Layla zijn. Ze ging douchen, en zette de kraan op z'n heetst. Het warme water kletterde op haar rug, en ze beet op haar lip. De pijn was niet te vergelijken met de pijn in haar hart. Ze was 19, en had al 3 jaar een geweldige relatie met Ryan. Waarom kon Oliver dit in een paar maanden doen laten voelen alsof die 3 jaar nooit hadden bestaan? Ze stapte onder de bloedhete straal vandaan, en kleedde zich aan.

De uren die volgde liep ze door de stad. Ze neuriede mee met het liedje. Uiteindelijk besloot ze met een taxi te gaan en vertrok richting het enorme landhuis buiten de stad. De gedachte aan Nathan en Layla maakte haar ontzettend blij, maar Oliver overheersde alweer. Ze ging hem echt niet vertellen dat ze weer 'vrij' was. Daar zou hij alleen maar misbruik van maken. Ze lachtte luid toen de twee kleine kinderen meteen op haar afrende toen ze nog maar één voet op het landgoed zette. Snel zette ze haar tas neer, en ging door haar hurken. Nathan en Layla vlogen haar om de hals. Tyron stond breed lachend in de deur samen met Oliver. Ze wist dat haar ogen donkerder werden. Toen de twee kleintjes haar eindelijk loslieten, wilde ze haar tas pakken. Ze tastte af naar de stof, maar vond een warme hand. Oliver. "Stalker." siste ze, en trok haar tas uit zijn handen. Ze liep naar binnen en groette Tyron. Snel liep ze naar boven, en pakte haar tas uit. Alles kon in de was. Ze kroop onder de koele lakens van haar bed.

Een aantal uur later werd ze gewekt door een vrolijke Nathan. "Eteeeh." zeurde hij. Ze stond vermoeid op, en liep naar beneden. "Is papa zo maar weggegaan?" vroeg ze slaperig aan de kleine man. Toen hij knikte, sloeg de angst om haar hart. Dan waren ze ruim 5 uur alleen geweest. De woonkamer was vast een ravage.. Ze liep naar de woonkamer. Alles was op zijn plek gebleven, er waren enkel een paar kussens en dekens op de bank toegevoegd. Daar lag Oliver met Layla tv te kijken. Nathan kroop er meteen bij, en keek om naar haar. "Jaja, ik ga al." zuchtte ze, en keek Oliver even dankbaar aan. Hij had haar laten slapen en de zorg voor de kinderen op zich genomen. Zomaar, zonder en reden. Ze liep naar de keuken, en opende de koelkast. Haar blik gleed langs de ingrediënten, en ze ging koken.

Om 8 uur die avond lagen Nathan en Layla tevreden te slapen, en kon zij gerust een wasje draaien. Daarna besloot ze een warm bad te nemen. De hete douche van die ochtend had wat blaren veroorzaakt op haar schouders en rug. Ze liep de badkamer uit, en trok moeizaam de kleren uit. De tube kalmeringszalf was natuurlijk onvindbaar. Ze zuchtte gefrustreerd, en keek de kastjes nog eens na. Opeens voelde ze een paar vingers de blaren op haar schouders masseren met de kalmeringszalf. Ze beet op haar lip, en sloeg haar armen voor haar borst. "Wil je weggaan?" fluisterde ze toen hij klaar was. De zalf had haar wonden enorm verzacht. Ze keek in de spiegel naar de jongeman die achter haar stond. Waarom deed hij dit? Ze was maar de nanny van het gezin, niks meer of minder.