De heer van het duister

Een koude windvlaag vulde de hele kamer. Sneep en Samantha keken verbouwereerd naar de deur, daar in de opening stond een grote man, hij had lang zwart haar en donkere ogen. Het duurde even voor dat Sneep zag wie het was. Zijn ogen vouwden zich tot spleetjes.
O hemel. Wat moet hij nu weer. Kan ik niet normaal met een leerling een gesprek voeren.
‘Ah, Duncan, waar hebben we dit “aangename” bezoek aan te danken.’
Duncan keek Sneep hooghartig aan, zijn lange armen over elkaar vouwend.
‘Ik kom voor juffrouw Zwarts. Uw ouders hebben naar u gevraagd.’ Zijn ogen gleden heel langzaam naar Samantha, de blik die hij haar gaf liet haar hart een slagje over slaan van schrik. Duncan keek haar met een duistere schittering aan, alsof hij iets wist wat hij niet wilde of zou gaan vertellen. ‘Ik heb uw zus al bij me.’
Emily, die de hele tijd achter Duncan had gestaan omdat hij de ingang blokkeerde, wurmde zich nu naar voren.
‘Niet mee gaan, Sam. Hij wil ons mee nemen zodat vader en moeder ons kunnen uithuwelijken.’ de woede in haar stem deed het lokaal rinkelen, ze was nog steeds boos op Duncan omdat hij haar bij haar date had weggehaald.
Geschokt keek Samantha van Emily naar Duncan. ‘D..Dus toch, m..maar dat is verboden.’ Haar gezicht werd lijkbleek, haar knieën begonnen te knikken en de kippenvel liep over haar hele lichaam bij de gedachte dat ze met een onbekende moest trouwen op een jonge leeftijd.
‘Klopt,’ riep Duncan lachend uit, hij genoot van Samantha’s angst en verdriet en het leek hem weinig te schelen of iets verboden was of niet. ‘Maar jullie worden niet uitgehuwelijkt.’
Zowel Samantha als Emily haalde opgelucht adem, en beide keken elkaar glimlachend aan.
Geweldig, kan ik toch met Will iets beginnen, ging het door Emily heen en een warm gevoel verspreide zich door haar lichaam. Ook bij Samantha was het gevoel niet te missen, haar hart ging uit naar Draco Malfidus, bij wie ze sinds het eerste leerjaar een oogje op had.
‘Jullie worden in geleid als dooddoeners.’
Die zes woorden liet het warme gevoel van de tweeling sneller tot ijs veranderen dan enige spreuk ooit kon worden uit gesproken.
Een tijdje werd er niets gezegd. Samantha en Emily keken hem verschrikt aan. In de hoop dat Duncan een grapje maakte. Maar de grijns op zijn gezicht
‘Dooddoener worden?, Wij?, Geen spraken van.’
Toen de meisjes nog jong waren hadden Gabriel en zijn vrouw hun dochters vaak verteld over de heer van het duister en hoe het een eer zou zijn om voor hem te dienen. De tweeling zeiden vaak ja en geweldig om hun ouders een plezier te doen, Emily was de enige die het een eer vond, Samantha moest niks van hem hebben.
Sneep die een tijdje aan de kant had gestaan en niet van plan was om zich er mee te bemoeien liep op Duncan af.
‘Als je hier alleen heen bent gekomen om dit te vertellen Duncan.’ Zei hij. Kan je net zo goed weer gaan en de zusjes Zwarts hier laten.’ Sneep geloofde niet dat Duncan hier was om te praten, nee hij voelde al wat er zou gaan gebeuren.
‘Je hebt gelijk, Sneep,’Duncan keek hem nu met een duistere blik aan. Alleen gaf Sneep geen kick. ‘De heer van het duister wil dat de zusjes vandaag nog hun mark krijgen. Ondanks jouw pogingen, wat ik maar niet begrijp waarom.’
‘De rede dat ik niet wil dat deze twee meiden nu al dooddoener worden is omdat ze nog jong zijn. En…’ maar verder kwam hij niet, want Duncan viel hem brutaal in de rede.
‘Ja, daarover,’Duncan liep in de richting van Sneep, duwde Samantha zonder pardon opzij en keek Sneep diep in de ogen.
Samantha die haar armen voor zich hield om niet tegen de muur op te smakken keek Duncan dodelijk aan, maar hij negeerde dat. ‘De heer van het duister vraagt zich graag af waarom jij elke keer als deze meiden als onderwerp worden besproken, uit gerekend jij je als vader op moet stellen. Het interesseert mij niet waarom jij zo’n liefde voor ze hebt, maar volgens mij hebben deze meiden een vader die prima weet wat goed is voor zijn dochters.’
Er viel een pijnlijke stilte.
‘Ja, eigenlijk…’probeerde Sneep de stilte te verbreken, maar die krans kreeg hij niet. Zodra Duncan zag dat Sneep wat probeerde te zeggen pakte hij Samantha en Emily bij de armen. ‘Oke meiden tijd om te gaan.’
Toen zonder een woord te zeggen stapte hij in de haard en verdween, een verbijsterende Sneep achterlatend.

De kamer was vrolijk ingericht, een haard vuur branden vrolijk en gaf een warm en welkom gevoel. Buiten begon het te sneeuwen en maakte vele ijskristallen op de ramen. De mensen binnen merkten er niet veel van. Een klok sloeg drie uur, maar niemand bestede er aandacht aan. Iedereen keek aandachtig naar een man in een stoel. Hij had een slangachtig gezicht en rode ogen die ook veel weg hadden van een slang.
Voor de man knielden twee jonge meisjes rond een jaar of zestien. Beide hadden ze zwart haar en lekken als twee druppels water op elkaar.
‘Samantha en Emily Zwarts. Geweldig dat jullie konden komen op zulk kort te mijn. Mijn excuses dat ik jullie weekend heb onderbrokken, maar het was noodzakelijk.’ Voldemort pauzeerde even om te zien of de meisjes reageerde maar geen van beide reageerde, in plaats daarvan keken ze naar de grond.
‘Goed,’ Voldemort liep om de meisjes heen en keek naar buiten, al lette hij niet op het weer. Zijn zwarte cape vloog achter hem aan. ‘Jullie zijn hier heen gebracht omdat het tijd woord dat jullie je duistere teken krijgen. Ik weet dat jullie nog jong zijn en op school zitten, vooral jij Emily. Omdat jij in Ravenklauw zit kan ik je niet zomaar het duistere teken geven, noch je zus omdat het veel te veel vragen opwekt.’
Voldemort draaide zich om en liep terug naar de zusjes. De hele tijd stonden alle dooddoeners stilletjes om het drietal heen.
‘Mijn complimenten Gabriël,’ zei Voldemort, terwijl hij zich tot de man wendde. ‘Je dochters zijn prachtig. Ze zullen me goed dienen.’
‘Dank u, heer.’ Gabriël boog, zijn haren wapperde voor zijn ogen en hield zijn ogen gesloten. ‘Ik ben ook heel trots op de twee meiden. Heer.’
Ook de zusjes waren heel blij, al kon niemand van af de plek waar de zusjes geknield stonden hun gezichten zien, toch glimlachte ze. Alles wat ze deden was omdat ze hoopte dat hun vader trots op hun zou zijn, een warm gevoel verspreide door beide lichamen.
De ijskristallen op het raam begon wonderbaarlijk te smelten, maar niemand in de kamer werkte waarom ijskristallen midden in de winter kon smelten bij min vijftien.

‘Zij, de engelen van liefde en macht,
Zijn gevonden bij het breken van de dag.
Lang is het lot van hen ontnomen
Maar vandaag zijn zij gevonden en dan
Begint het.’

Een zachte stem riep het versje plotseling dwars door de kamer, iedereen schrok op.
‘Vast iemand van de orde.’ Riep een dooddoener en rende naar de deur. Sommige volgde hem.
‘Ze zijn naar buiten gaan.’ Riep een ander en gooide de deur naar buiten open. Een harde ijzige wind vulde de hal en de woonkamer, maar er was niemand te zien.
‘Wat was dat?’ Fluisterde Emily naar Samantha, maar zij kon alleen haar schouders op halen. ‘Misschien iets over Potter en de heer van het duister. Ik bedoel,’ fluisterde ze terug. ‘Potter is vast de engel van liefde en de heer de engel van macht.
‘Je hebt waarschijnlijk gelijk, Samantha.’ Zei Voldemort, die vlak bij de tweeling stond.’waarschijnlijk is er meer tussen mij en Harry Potter dan ik dacht. Samantha, Emily. Ik heb een taak voor jullie, als eerste Dooddoeners. Ga op Zweinstein kijken wat Harry Potter aan het doen is en vind uit wat die stem bedoelde en wat het betekend.
‘Geeft u dit ook door aan Professor Sneep?’ Vroeg Samantha. Ze hoopte dat Sneep ook ingelicht zou worden zodat ze zaken met hem kon bespreken.
Voldemort dacht even na. Je kon zien dat hij nadacht. ‘Ja, ik zou niet weten waarom niet. Bespreek met Severus de informatie die jullie hebben ontdenkt en dan hoor ik het van hem.’ Toen wenkte hij Wormstaart en drukte toen zijn toverstok tegen het duistere teken van de man. Nog geen vijf minuten later arriveerde Sneep in de woonkamer.
‘Severus ik heb een opdracht voor je.’