#Proloog.

Langzaam ging de deur open en stapte mijn mama binnen, maar deze keer was ze niet alleen. Ze liepen hand in hand de living binnen met een man.
Hij had kort, zwart haar en blauwe ogen. Zijn haar stond een beetje warrig, alsof hij net door de wind gewandeld was. Waarschijnlijk samen met mijn moeder.
Ik zag hoe ze dichter en dichter naar mij toekwamen. Ze nam mij uit mijn kinderpark en duwde me zachtjes tegen me aan. Ik hield van de warme knuffels van mijn mama, ik kreeg er altijd wanneer ze terug thuis kwam.
Ze zei iets zacht tegen die man en opeens overhandigde ze mij aan hem. Hij ontving mij met open armen, terwijl hij een spontaan glimlachte naar mij.
Ik herkende hem van ergens, maar hij was nog nooit in mijn moeders huis geweest.

Zijn naam is Kobus. Elke dinsdagavond en vrijdagavond mochten alle ouders met hun kinderen, die tussen één en zeven jaar waren, bij hem thuis komen. Daar zaten dan alle ouders op de grond in een kring. Samen met hun kinderen op hun schoot, of gewoon naast hun. De oudste waren ongeveer zeven jaar.
Kobus zelf liep rond de kring en in het midden, terwijl hij op zijn gitaar speelde en vrolijke kinderliedjes zong.
Alle kinderen lachten en zongen mee. Sommigen konden nog niet deftig praten, maar slaagden er toch in om mee te zingen, in één of andere onverstaanbare kindertaal. Na een tijdje mochten de kinderen ook zelf een klein instrument nemen en proberen mee te spelen.
Kobus is een echte kindervriend. Geen enkel kind ging naar huis zonder één keer gelachen te hebben.

Opeens zei mijn mama, terwijl ze glimlachte 'Geef papa eens een knuffel!' Ik keek haar verward aan, daarna keek ik naar Kobus, toen hij mij een zachte knuffel gaf. Zijn knuffel voelde veel zachter en warmer aan dan die van mijn mama. Het voelde alsof ik hem meer kon vertrouwen dan mijn eigen moeder. Door dat gevoel veranderde mijn verwarde blik direct in een glimlachje.

Toch was er iets dat niet klopte. Ik was toen ongeveer twee jaar oud en was al vanaf mijn geboorte opgevoed door mijn moeder, zonder vader.

Ik was nog klein toen, maar toch herinner ik me nu nog altijd dat ene moment...