De 100e Hongerspelen - 89

“Zo, wat is het plan?”, vroeg Selm.
“Een kamp zoeken”, zei Ian. “Seija weet misschien wel een goede plaats, toch?”
“Ja, een eindje verderop zijn rotsen, waarschijnlijk met grotten in, naast een beekje en vlakbij het bos.”
“Dan gaan we daarheen”, knikte Kayla. “Hoe ver is het, Seija?”
“Volgens de kaart geloof ik nog wel een paar uur, maar we kunnen er denk ik nog voor de avond zijn.”
“Kaart?”, vroeg Selm en Kayla tegelijk. Seija glimlachte en toonde hen de kaart.
“Wow”, zuchtte Selm. “Dus je ziet ook wie waar is?”
“Ja”, knikte Seija. “Maar de beroeps hebben er ook zo een.”
“Oppassen dus”, besloot Kayla. “Kan je zien van wie dat kanon daarstraks was?”
“Niet van de beroeps in elk geval”, Seija bestudeerde de kaart. “En van onze groep leven verder alleen dat meisje uit zes en Xandrijn nog.”
“Dan was het Andrew”, zei Ian zacht. “Arme Romina. Het moet vreselijk zijn voor haar als ze straks haar vader in de lucht ziet.”
“Ze weet het al.” Seija staarde naar de kaart. “Andrew was vanochtend nog samen met Xandrijn, en nu is die samen met Romina.”