De 100e Hongerspelen - 88

Vania liep naar Ian toe eens hij op de grond stond en viel hem om de hals.
“Ik was bang”, fluisterde ze.
“Het is in orde nu, schat”, zei Ian met een glimlach. Hij omhelsde haar kort, om zich daarna tot de rest te wenden. “Bedankt, mensen.”
“Da’s al de tweede keer dat ik je moet redden”, zei Selm hoofdschuddend, maar hij lachte erbij.
“Tweede keer?”, vroeg Ian niet-begrijpend.
“Bij de hoorn was je volgens mij wat te hard naar je vriendin aan het staren.” Zowel Ian als Vania begonnen te blozen.
“Nou, Vania, Ian, Rue, dit zijn dus Kayla en Selm”, stelde Seija hen voor.
“Hallo”, glimlachte Vania.
“Waarom heb jij niet zo’n armband als wij?”, vroeg Rue echter aan Kayla. Kayla glimlachte.
“Omdat iedereen maar één districtsaandenken mocht meenemen”, zei ze. “Voor jullie zijn dat die armbanden, maar ik had dit al.” Ze toonde Rue een klein dun armbandje. “Het is heel belangrijk voor mij.”
“Maar Carsta zei dat ik enkel mensen mocht vertrouwen met zo’n armband als de mijne.” Vania glimlachte, en keek voor de zekerheid nog even naar Seija.
“Ja, Rue, maar soms kunnen er een paar dingen veranderen, weet je. Kayla mag je wel vertrouwen.”
“Maar Carsta zei…”
“Rue, je vertrouwt mij toch?”, vroeg Vania zacht. “Zou je mij vertrouwen als ik die armband niet had?”
“Jou wel.”
“Wel dan? Als ik zeg dat je Kayla mag vertrouwen, is het toch in orde?”
“Nou, ja, ik denk het”, aarzelde het kleine meisje. Vania knuffelde haar even.