De 100e Hongerspelen - 85

“Aah!”, Ian schrok enorm toen hij plots ondersteboven in de lucht hing.
“Ian!”, riep Vania geschrokken, die wat achter gebleven was met Rue.
“Blijf daar”, zei Seija tegen hen. Zelf liep ze naar Ian. Op het moment dat Seija Ian bereikte, kwam er iemand anders uit de struiken.
“Oh, da’s nog beter dan een dier”, grinnikte hij.
“Vergeet het”, siste Seija. “Je maakt hem onmiddellijk los.”
“En wie ga je daarvoor meebrengen?”, spotte de man. Het was Jelger uit vijf.
“Mij, bijvoorbeeld.” Tot Seija’s opluchting kwam Selm uit acht tevoorschijn. Ze had amper durven hopen dat hij hen gehoord had.
“Tja, dan geloof ik dat ik hier drie personen ga afmaken.” Hij richtte zijn speer op Selm. “Eerst de sterkste maar?”
“Laat die speer vallen.” Vania keek op, het was het meisje uit vijf. Verdorie, hun meerderheid was verdwenen. Seija en Selm keken ook om, net als Jelger. Kayla keek aarzelend van Seija, Ian en Selm naar Jelger en terug.
“Je hoorde wat ze zei, zeven, laat die speer vallen”, zei Jelger spottend tegen Seija.
“Nee.” Kayla haalde diep adem en ging bij Seija staan. “Jij laat die speer vallen.”
“Wat? Verdomme Kayla, we zijn districtsgenoten!”
“Dat weet ik”, zei het meisje. “En ik weet ook dat mijn vrienden liever niet zouden vechten. Dus of je voegt je bij ons, of je maakt dat je wegkomt.”
“Jij waagt het je districtsgenoot te verraden?”
“Integendeel, ik zorg dat mijn vrienden je niet vermoorden.”