De 100e Hongerspelen - 84

Adriënne kneep het briefje in haar hand fijn. Ze kon het bijna niet geloven, Katniss wilde haar spreken! Zou ze dan toch nog een kans krijgen om het goed te maken. Een dag eerder zou ze ontzettend blij geweest zijn, maar nu. Wat moest ze zeggen? ‘Hoi Katniss, fijn dat ik nog eens mag langskomen, je bent echt mijn enige vriendin. Oh ja, voor ik het vergeet, vader heeft gezegd dat we er voor moeten zorgen dat Vania en Ian het niet overleven en dat we volgend jaar vrolijk opnieuw de Hongerspelen laten doorgaan, en zo nog jarenlang.’ Nee, besefte ze, ze kon het Katniss niet zeggen. Maar ze moest wel, Katniss moest gewaarschuwd worden. Wat kon ze doen? Katniss zou haar vast nooit meer willen zien als ze vertelde wat ze van haar vader gehoord had…

Adan liet het mes vallen en greep naar zijn been. Xandrijns mes was er tot het handvat in gedrongen. Het bloedde verschrikkelijk. Odette stond tussen twee vuren. Adan helpen? Xandrijn iets aandoen zodat hij haar niet kon verlinken bij de rest? De beroeps verraden?
Xandrijn boog zich over Andrew, zich even niets meer aantrekkend van Odette.
“Het spijt me, Romina, maar je kan niets meer voor hem doen”, fluisterde Xandrijn. Andrew greep Xandrijns hand.
“Zorg voor haar. Beloof het.”
“Ik beloof het, Andrew.” Andrew keek naar zijn dochter.
“Vecht, meisje, overleef. Je kan het.” Zijn ogen braken. Nu liepen er ook tranen over Xandrijns wangen. Hij legde zijn hand over Andrews ogen en sloot die.
“Kom, Romina.”
“Nee!” Het meisje huilde.
“We moeten hier weg”, probeerde Xandrijn nog eens. Hij werd zich weer bewust van de aanwezigheid van Odette en Adan. Adan zat tegen een boom en leidde zichtbaar onmenselijke pijn. Odette probeerde het bloeden te stelpen. Xandrijn legde zijn arm om Romina’s schouders en trok het meisje recht. Hij greep Andrews rugzak en leidde Romina zachtjes weg. Odette keek hen na. Op dat moment klonk het kanon.