De 100e Hongerspelen - 81

“Wat ga je doen?”, vroeg Rue.
“Ik ga kijken of we iets gevangen hebben”, glimlachte Vania.
“Mag ik mee?”
“Nee Rue, nu niet.”
“Maar je mag me niet weer alleen laten!” Vania knielde bij Rue.
“Ik kom zo snel mogelijk terug, ik beloof het”, zei ze. “Weet je wat, ga jij maar met Seija bessen plukken, dan lijkt het veel sneller te gaan.”
“Maar ik wil met jou mee!”
“Dat gaat niet, Rue”, mengde Seija zich nu ook. “Kom, wij gaan fijn even bessen plukken terwijl Vania naar de vallen gaat kijken.”
“En Ian?”
“Die blijft hier om op onze spullen te passen”, zei Vania. “Seija, is er iemand in de buurt?”
“Nee, momenteel niet, ik heb juist gekeken.”
“Oké, ik loop snel even de vallen na.” Vania nam een mes en een zakje voor rauw vlees en vertrok, Seija nam Rue mee om bessen te plukken, de andere kant op. Ze wilden niet dat het meisje schrok van dode dieren, of erger, dieren die ze nog moesten vermoorden.

Vania ging de strikken langs. Ze had geluk, in twee van haar strikken zat een prooi, allebei al dood. Snel vilde ze hen en sneed hen in stukken. Rue zou er geen dieren meer in kunnen herkennen. Daarna ging ze naar Ian. Samen maakten ze een vuurtje om het vlees te roosteren. Vuur was natuurlijk gevaarlijk in de arena, maar anders konden ze het vlees niet eten.
“Vania, kijk eens hoeveel bessen we gevonden hebben?”, Rue kwam de struiken uit gerend en toonde een vol doosje.
“Wauw, goed zo Rue”, glimlachte Vania.
“Seija ook geplukt”, zei het meisje.
“Weet ik, Rue, jullie hebben het allebei goed gedaan.” Vania lachte even naar Seija.