Silent Kiss

Bill p.o.v

Het was laat in de nacht, de klok wees een ongoddelijk vroeg uur aan. Ik lag op mijn rug in mijn bed, met mijn ogen wijd open. Ik staarde naar boven en verloor mezelf in mijn gedachten. Waarom was Tom zo dom? Soms waren zijn onderontwikkelde hersenen een echt probleem. Ik kon het onmogelijk nog eens zeggen! Hij begreep me verkeerd op een moment waarop je het eigenlijk niet verkeerd kon begrijpen. Wist hij dat ik serieus was en speelde hij met mijn hart? Wilde hij me niet als broertje verliezen en deed daarom alsof hij het niet begreep? Op dat moment kon ik wel door de grond zakken van schaamte. Ik durfde het eindelijk te zeggen en dan deed die idioot zo dom! Ik zuchtte diep. Ik kon niet kwaad op hem zijn, hoe erg ik ook probeerde. Zijn reactie was normaal want wie kon zo'n grap nu serieus menen? Hij was mijn broer, dus dacht hij niet aan de mogelijkheid dat ik verliefd op hem kon zijn.
'Stomme, stomme Tom,' mompelde ik droevig.
Waarom begreep hij het niet? Dan kan hij me van zich afstoten, me doodslaan en dan kon ik vrede met mezelf sluiten. Dan had ik het tenminste geprobeerd, want als je het nooit probeerde, dan kon je ooit nooit het antwoord weten. Niet dat ik iets positief verwachte natuurlijk.
'Idioot. Maar wie is er nu eigenlijk de echte idioot? Ik, omdat ik op hem verliefd ben geworden,' zei ik tegen mezelf.
Stilletjes stapte ik uit mijn bed, ging mijn kamer uit en opende voorzichtig Tom's deur. Hij lag zo schattig te slapen, met zijn benen waar zijn kussen lag en met zijn hoofd aan de andere kant. Zijn linkse arm raakte de grond en zijn andere arm werd gestikt onder zijn lichaam. Mond wijd open, kleine snurk geluidjes. Het was te lief om te omschrijven. Stilletjes ging ik naar hem toe en raakte voorzichtig zijn schouder aan. Hij was warm, als een kleine baby. Met een gepijnigd gevoel in mijn hart keek ik op hem neer. Waarom was hij zo dichtbij maar toch zo ver weg? Ik beet op mijn trillende lip en veegde een traan weg. Het was onmogelijk. Ik zou hem nooit mijn partner kunnen noemen. Ik legde mijn hand op zijn wang en glimlachte droevig toen ik voelde hoe zacht die was. Hij voelde nog altijd zo vertrouwd aan. Ik ging op mijn knieën zitten en drukte een zoen op zijn wang. Gelukkig werd hij niet wakker. Ik veegde nog eens een paar tranen weg en verplaatste mijn zoen dan naar zijn mondhoek. Ik voelde me vreselijk schuldig maar ik kon niet anders. Voorzichtig pakte ik zijn kin vast en draaide zijn gezicht meer naar me toe, zodat ik een betere zoen op zijn zachte lippen kon geven. Ik wreef mijn mijn duim over zijn wang en liet hem dan los.
'Het spijt me, Tomi,' zei ik schuldbewust.

De volgende ochtend kwam al veel te snel. Mam schudde me wakker uit een prachtige droom, om te vertellen dat ze op reis vertrokken.
'Lief zijn voor je broer, hoor,' zei ze met een glimlach.
Alsof ze me dat moest vertellen. Ik knikte dan toch maar en hoorde dan de deur van het huis dicht gaan. Ik hoorde ook de auto weg rijden. Nu waren Tom en ik alleen en dat voor een hele week. Ik wist niet hoe ik dat moest overleven maar ik deelde al heel mijn leven met hem terwijl ik mijn gevoelens verstopte, dus zal dit ook wel lukken. Ik zuchtte diep en draaide me om in mijn bed. Plots viel er een zwaar gewicht op me.
'Bill! Opstaan!' gilde Tom in mijn oor.
Grommend duwde ik me van hem af en trok mijn deken beschaamd over mijn hoofd toen ik me herinnerde wat ik hem had aangedaan. Een slapende persoon zoenen was zo laf en vuil.
'Wakker worden! Ik wil wat met Georg en Gustav gaan hangen!' zei hij vrolijk.
Ik besloot dan toch om hem een plezier te doen door wakker te worden. Geeuwend wreef ik in mijn ogen en trok daarna mijn t-shirt over mijn hoofd. Ineens hoorde ik een knal, die veroorzaakt werd door mijn domme broer die over mijn knuffel was gevallen. Plots voelde ik me bekeken. Ik wist dat Tom me alleen als een broertje bekeek, dus stelde het niets voor dat ik me omkleedde, maar ik schaamde me voor mezelf. Hij was de mooiere kant van de tweeling, hij had de beste cellen van me gestolen. Ik schopte mijn broek uit en wandelde in mijn boxer de kamer uit. Tom volgde me als een hondje.
'Tom, ik moet douchen. Ik denk niet dat je me tot daar wil volgen, is het niet?' lachte ik.
Hij werd rood en stotterde een paar rare woorden. Ik trok mijn wenkbrauw vragend op maar dacht er verder eigenlijk niet over na. Zijn gedrag leek op een tiener die last had van zijn hormonen, wat dus de reden kon zijn voor zijn afwezigheid. Hij leek altijd aan iets te denken en viel dikwijls uit de lucht. Misschien moest ik maar eens met hem praten maar ik had ook mijn eigen problemen.
'Ik ga na jou douchen,' zei hij onnodig.
Daarna rende hij zo snel de trap af, dat hij bijna over zijn eigen broek viel. Waarom deed hij toch zo raar? Ik haalde mijn schouders op en ging dan douchen. Het deed deugd om mijn haar weer met mijn eigen shampoo te wassen, in plaats van de shampoo van Noah. Thuis was het veel beter en de reden daarvan was Tom. Zelf als Tom en ik in een riool zouden wonen, zou het een mooiere plaats zijn als een groot kasteel. Hij was mijn thuis.
'Tom, jou beurt!'