Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 5
“Waarom krijg jij altijd de leukste tafels? Het is oneerlijk!”
Ik keek op en zag dat Ashley naast me stond, wachtend tot ik klaar was met de bestelling invoeren zodat zij die van haar kon invoeren.
“Nou, ik zou graag met je ruilen hoor. Ik heb hier alles behalve zin in.”
“Wat? Ben je gek? Je hebt leuke jongens daar!”
“Je weet dat ik daar niet voor werk – ik werk voor het geld, niet om jongens te zien.”
“Oh kom op. Ze zijn knap en je weet het!”

Ik rolde met mijn ogen en drukte op ‘enter’ om de bestelling in te voeren voor ik weer door de zaak liep om bestellingen op te nemen van nieuwe mensen, rekeningen af te geven en geld op te halen. Ik was alweer op mijn weg naar het bord om een bestelling in te voeren toen ik tegen iemand opbotste. “Oh, sorry!” riep ik meteen, en hoorde de persoon meteen hetzelfde zeggen. Gelukkig waren er geen glazen op mijn dienblad anders had diegene echt een vloedgolf aan drinken over zich heen gehad. “Gaat het?”

De jongeman keek op en knikte met een vage glimlach.
“Wat? Is er iets mis?” vroeg ik, ietwat ongemakkelijk.
“Nee, nee, niets,” zei hij rustig voor hij verder liep naar de toiletten waar hij naar op weg was. Ik vervolgde mijn weg naar het bord en voerde de nieuwe bestelling in, wachtend tot deze klaar was en bracht deze weg.

“Weet je, als ik je nog een keer tegen zou komen, zou ik in je leven horen, remember?” hoorde ik een stem achter me zacht zeggen waardoor ik schrok. Ik draaide me snel om, alleen maar om oog in oog te staan met inderdaad, de jongen uit de trein.

“Het ergste is nog wel dat ik je nu twee keer gezien heb, en ik je naam niet heb gehoord,” vervolgde hij zichzelf. Ik trok even een wenkbrauw op en keek hem aan. Ik droeg een werkuniform met een naamplaatje, was mijn naam achterhalen nou serieus zo moeilijk?
“Oh. Ik zie het al. Caitlin dus?”
Een knikje kwam van mijn kant en hij glimlachte. “Ik ben Nathan.”
“Ik, eh, ik.. Ik moet weer aan het werk, sorry,” reageerde ik vlug voor ik me weer omdraaide.

“Wacht!” riep hij nog voor ik weg kon lopen en ik werd haast gedwongen om me weer om te draaien en hem aan te kijken. “Luister, ik vind je oké en wil je leren kennen. Ik snap dat dat veel gevraagd is – je kent alleen mijn naam en uit dat gesprek van in de trein kun je ook niet veel halen maar geef het een kans? Wie weet heb je er een goede vriend bij straks? Je weet het nooit.”

Een zucht verliet mijn mond, hij wist zeker niet van opgeven.
Ik pakte het notitieblok op mijn dienblad en krabbelde er snel mijn nummer op voor ik het afscheurde en aan hem gaf. Wat kon het ook voor kwaad..