Another shocking truth.

Desiree p.o.v

Toen we de keuken binnen liepen zagen we Emmett beschermend z'n handen omhoog houden terwijl hij bulderde van het lachen. Jasper zat onder het sop. Het droop uit z'n haar en van z'n gezicht. Hij keek woedend. Ik wilde tussenbeide komen, maar Lin hield me tegen. Jasper vulde een glas met sop en water en goot het over Emmett heen. Deze begon nog harder te lachen en moest zich vasthouden aan het aanrecht om niet om te vallen. Jasper begon ook te lachen en greep naar z'n buik, waarschijnlijk omdat hij te hard aan het lachen was. Lin en ik keken elkaar aan en schoten ook in de lach. We hoorden een auto de oprit oprijden. Hoe zouden we uitleggen wat de jongens hier deden? Emmett en Jasper maakten zichzelf snel droog en ruimden de rommel op die ze hadden gemaakt. Lin's vader kwam binnen lopen en bleef stilstaan bij de keuken. Hij keek van ons naar de jongens en weer terug. 'Dag meneer Van Meurs. Als u het niet erg vind, komen we de meiden ophalen om een wandeling te gaan maken in het bos. En, als u het goedvind natuurlijk, uitnodigen voor het eten vanavond bij ons thuis.' Lin's vader kreeg een glimlach op zijn gezicht en zei dat het mocht. Ik kon wel een sprongetje maken van geluk. We liepen achter de jongens aan naar buiten. Jasper en Emmett bleven elkaar duwen en pesten terwijl Lin en ik achter ze aanliepen richting Emmett's auto. 'We gaan vanavond met de hele familie een bordspel spelen.' zei Jasper. 'Zodat iedereen elkaar kan leren kennen enzo. En zodat jullie de partner van Carlisle kunnen ontmoeten.' Hij sloeg zijn arm om mijn schouder en begon te glimlachen. Lin pakte Emmett's hand. 'Zijn ze getrouwd?' Emmett schudde zijn hoofd. 'Wat is ze voor iemand?' Jasper probeerde z'n lach in te houden terwijl Emmett aan het grijnzen was. 'Oh, dat zien jullie wel.' De jongens keken elkaar aan. Ze hielden iets achter over deze persoon, maar wat wist ik niet. Ik nam aan dat we daar wel achter zouden komen als we haar ontmoette. Emmett zette de auto langs de kant bij het bos. 'Zullen we naar het veldje gaan? Waar de waterval ook is?' vroeg ik aan Jasper. Hij knikte. 'Daar zaten wij ook al aan te denken.' We gingen op het gras liggen tussen de bloemen. Lin en Emmett lagen een stuk verderop. Jasper keek me aan en ik wende mijn blik van hem af. Ik voelde dat ik rood werd. Ik had nog nooit iemand op die manier naar me zien kijken. Hij streek mijn haar uit mijn gezicht en kwam dichter tegen me aanliggen. Ik huiverde. Toen zoende hij me, kort maar intens. Volgens mij heb ik de rest van de middag alleen maar naar hem liggen staren. Voor ik het wist werd het donker. Ik voelde iets op m'n hoofd belanden en wreef over de zere plek. Lin had een tak op me gegooid. 'Zullen we eens gaan? Jullie twee zijn echt niet te bereiken! Waar zitten jullie met jullie hoofd?' Ik lachte en gooide de tak terug. We liepen terug naar Emmett's auto en reden naar het huis van de Cullens. Daar werden we open ontvangen door Alice. Ik zag dat Jared en Edward met boze blikken naar Emmett en Jasper aan het kijken waren. Kunnen wij er wat aan doen dat we die twee leuker vinden. Je gevoelens kan je niet uitkiezen. We liepen naar de tafel waar ze aanzaten en gingen erbij zitten. Niet veel later kwam Carlisle binnen lopen. 'Ik zie dat iedereen er al is.' Hij spreidde zijn armen uit als welkomstgebaar en glimlachte een warme lach. Lin en ik knikten en glimlachten terug. Carlisle sloeg zijn handen in elkaar. 'Ik zou graag het laatste familie lid dat jullie nog niet kennen aan jullie voorstellen.' Hij keek Lin en mij omstebeurt aan. We gingen weer staan en knikten. Tot onze verbazing zagen we een man binnen komen lopen. Hij had donkerblond krullend haar dat tot zijn schouders kwam, een strak zwart shirt aan, waardoor je kon zien dat hij mooi gespierd was, blauwe gescheurde jeans, en zwarte gympen. Het was een god. Ik kon niet anders dan naar hem staren, tot Linda's stem me uit mijn gestaar haalde. 'Carlisle... Ik wist niet dat je gay bent? Niks mis mee, maar iedere vrouw valt op je.' Carlisle en de man moesten lachen. Hij liep naar ons toe en gaf ons een hand. 'Ik ben Lestat de Lioncourt. Aangenaam.' Hij lachte een warme lach, waardoor je z'n witte tanden kon zien. 'Aangenaam.' Zeiden Lin en ik allebei in koor. We gingen met z'n allen weer aan de tafel zitten. Het viel me op dat Lestat vaak naar Carlisle keek met ongelooflijk veel liefde in zijn ogen. Het was... lief. Iedereen vroeg veel vragen aan ons, en wij op onze beurt ook weer, waardoor we niet echt meer toekwamen aan een spel spelen. Ik vond het wel goed, het was hartstikke gezellig. 'Wie speelt er eigenlijk piano? Ik neem aan dat die niet voor de sier is?' Vroeg ik aan niemand in het bijzonder. Edward stak zijn hand op. 'Ik speel piano.' 'Wil je misschien iets voor ons spelen?' Vroeg Lin. Hier dacht hij niet lang over na. Hij stond bijna meteen op en liep naar de piano. Hij begon te spelen en er kwam een stortvloed van noten over ons heen. Het was prachtig. Ik sloot mijn ogen en sloot alles behalve dit prachtige geluid buiten. Totdat een ander mooi geluid zich in deze weefde. Lestat was aan het zingen op Edward's melodie. Het was de mooiste, zuiverste zangstem die ik ooit had gehoord. Intens en aangrijpend. Ik kon niet anders dan luisteren naar de woorden. Toen ik naast me keek naar Lin zag ik dat ook zij bewonderend naar de twee mannen keek. De avond ging veel te snel voorbij. Lestat bood aan ons naar huis te brengen in z'n auto. Daar vroeg hij ons wat onze droomauto was. Voor Lin was dit de Nissan gtr. Voor mij de Chevy Impala uit 1967. Voor we het wisten waren we thuis. We zeiden gedag tegen Lin's vader en gingen naar m'n kamer. 'Denk je dat de jongens komen vanavond?' vroeg ik Lin. 'Ik weet het niet... Ik hoop het.' Opeens hoorden we een tik tegen m'n raam. En nog een... Ik liep naar m'n raam en schoof deze open. Jacob stond beneden in de tuin. 'Wat doe je hier? Het is kei laat!' Hij glimlachte. 'Ik moet met je praten. Geef me daar alsjeblieft de kans voor.' Ik knikte. Hij sprong van de kliko naar het garagedak en toen naar mijn raam. Hij kwam geruisloos binnen. Lin en ik zaten als standbeelden naast elkaar. Jake knikte naar d'r en wende zich toen weer tot mij. 'Je moet weten wat ik ben. Ik wil je niet verliezen. Jullie allebei niet.' Lin snoof en ik keek hem gepikeerd aan. 'Je bent me al verloren Jacob.' Op zijn gezicht kwam een uitdrukking van pijn, maar al gauw keek hij weer normaal. 'Het spijt me voor wat ik heb gedaan. Ik verwachtte gewoon niet dat die bloedzuigers zo aardig zouden doen tegen jullie.' Toen ik mijn mond opentrok stak hij zijn vinger op en sloot ik hem weer. 'Ik kan je niet vertellen hoe het allemaal zit. Dat is verboden. Ik kan je er alleen naar laten raden. Weet je nog wat Billy jullie eerst vertelde over de Quilliettes legendes?' Ik dacht diep na. 'Dat ze afstammen van wolven?' vroeg Lin. Jacob knikte. Ik dacht na... Ze stammen af van wolven, natuurlijke vijand van de vampier... 'Jake... bedoel je dat je, een weerwolf bent?' Hij knikte nog eens. Ik stond met open mond naar hem te staren. Jake... Een weerwolf!?