Confession Taken The Wrong Way

Bill had Noah zo laten staan en we zijn weg gegaan. Noah was kwaad en had gezegd dat hij het niet daarbij zou laten maar het interesseerde ons niet meer. We wandelden naar huis terwijl ik elke twee seconden naar Bill keek. Ik moest opletten dat het niet te opvallend werd, ik kon het echter niet weerstaan. Hij was gewoon te perfect, in alle opzichten.
'Tom, kijk me niet zo aan,' lachte hij.
'Ik kan niet anders! Ik heb je gemist'
'Ik jou ook,' zei hij met een lieve glimlach.
'Die Noah... Heb je iets met hem?'
'Wat? Met hem? Nee, hoor. Echt niet'
'Je was toch homo? Was hij dan je type niet?' vroeg ik.
'Nee'
'Wat is je type dan?'
Hij dacht diep na, werd rood en wist niet welke woorden hij moest gebruiken. Hij speelde met een los draadje van zijn vest.
'Dat kan ik niet zeggen,' zei hij na een paar minuten.
'Waarom niet? Is er al iemand waarop je verliefd ben?'
Innerlijk voelde ik me slecht want ik kon het me niet voorstellen om Bill met iemand anders als mij te zien. Ik wist dat ik Bill's type niet was, want wie viel er nu op zijn eigen broer? Dat was toch ziek, niet?
'Ja,' fluisterde hij.
Ik slikte mijn ongepaste woede in en probeerde vrolijk te zijn.
'Echt? Wie is het dan?' vroeg ik.
Hij speelde weer verder met het los draadje en keek met een rood hoofd naar de grond.
'Jij,' fluisterde hij bijna onverstaanbaar.
Ik verslikte me plots in mijn eigen speeksel en hoestte geschrokken. Het zweet brak me uit en mijn maag lag ineens overhoop.
'Haha, die was goed, Bill. Nu serieus, wie is het?' lachte ik nep.
Waarom hij die grap maakte snapte ik niet maar het was wel misplaatst. Dat deed pijn. Het was onmogelijk dat Bill ook op mij verliefd was, dat was een kans op een miljard. Ik was zijn eigen broer, zelf een tweeling. We deelden alles met elkaar en leefden in hetzelfde huis. Het was niet mogelijk dat hij van me hield op die manier, hoe graag ik het ook wilde dat het wel waar was.
'Haha...' zei Bill stil.
'Ehm, ik heb red bull. Wil je eentje?' vroeg ik onzeker.
Hij knikte en nam het blikje van me aan. Daarna was er een ongemakkelijke stilte, terwijl we verder naar huis stapten. Bill dronk af en toe van het blikje en staarde voor zich uit. Wat ging er door zijn hoofd toen hij die grap maakte? Wilde hij me testen? Wist hij dat ik van hem hield op de vuile manier? Was mijn geheim ontdekt?

Later op de avond zei mam dat ze een reis had geboekt met Gordon. Ze wilde er ook eventjes tussenuit.
'We vertrekken morgen met het vliegtuig. Willen jullie dan een weekje op het huis letten? En doe alsjeblieft niet teveel feestjes. Als je het doet, zorg er dan voor dat we er niks van merken wanneer we terug komen. Goed, jongens?' vroeg mam.
Ik stak mijn duim naar haar uit en lachte breed. Bill deed precies hetzelfde, waardoor we allebei begonnen te lachen. Gelukkig was de onaangename sfeer, na die grap, weer weg.
'We gaan nu slapen want we moeten morgen vroeg opstaan. Wees stil wanneer jullie naar boven gaan, ok?' vroeg ze.
We knikte zoals brave kindjes. Toen mam en Gordon naar boven waren gegaan, keek ik met een grote glimlach naar Bill.
'Pizza?' vroeg ik lachend.
Hij sprong vrolijk op en neer, ook al was er eigenlijk niet echt een reden. Het voelde goed aan om zijn kinderachtig gedrag te zien. Hij was dus niet veranderd toen hij een paar dagen weg was. Hij was nog steeds de persoon waar ik verliefd op werd. Hoe lang vocht ik nu eigenlijk al tegen die gevoelens? Zelf toen hij klein was, klopte mijn hart sneller toen hij een kerstmuts op zijn hoofd had. Ik voelde vreemde kriebels in mijn buik toen we samen in bad gingen. Gelukkig gingen we niet meer samen in bad, anders had ik een groot probleem. Jammer genoeg heelde de tijd mijn wonden niet en mijn gevoelens werden enkel maar sterker. Ik had ooit zelf een droom waarin ik hem op bed had gedrukt en dingen met hem deed die niet normaal waren. In die droom had hij dezelfde gevoelens als mij. Maar dat was enkel een droom. Hij zou nooit op die manier aan me denken.
'Tom? Gaat het wel?' vroeg hij, toen hij met de klaargemaakte pizza naast me kwam zitten.
'Er is niks,' glimlachte ik.
'Je weet dat liegen geen zin heeft bij mij,' lachte hij schattig.
Ik kon wel smelten door die glimlach. Hij begreep zelf niet hoe onweerstaanbaar hij was.
'Ik ben blij dat ik je terug heb'
'En ik ben blij dat ik nog steeds je broertje ben,' zei hij lief.
Ik zuchtte droevig. Ik wilde hem niet als broertje. Ik wilde hem als Bill, als een gewone jongen.